Εκεί Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, εδώ;

Τότε Πολυτεχνείο, τότε Πολυτεχνείο, τώρα;

Γράφει ο Γιώργος Παληγεώργος

Πέρα απ’ την αναμφισβήτητη ιστορική αξία των γεγονότων της  Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973, που σηματοδότησαν όχι μόνο το φοιτητικό κίνημα, αλλά ολόκληρο λαϊκό κίνημα, ολόκληρο το αντιδικτατορικό κίνημα, τη συνολική πορεία της χώρας, υπήρξε κι ένα δυναμικό (κι όχι στιγμιαίο) γεγονός που είχε απήχηση στην νεολαία της Ευρώπης, που φλέγονταν για πανανθρώπινα ουμανιστικά ιδανικά,στον έντονο απόηχο της εξέγερσης του Γαλλικού Μάη ή της αντίστοιχης φοιτητικής και γενικότερης λαϊκής  έκρηξης στην Ιταλία το 1968.

Τα σημάδια έμειναν  ανεξίτηλα στην τέχνη και στη ζωή.

Τα γεγονότα είναι γνωστά για τους παλιούς και οι νεότεροι μπορούν τα μάθουν εύκολα μέσα απ’ τα ηλεκτρονικά ψαχτήρια (googleκλπ). Αυτό που έχει μεγάλη σημασία, ιδιαίτερα ετούτη την περίοδο της πνευματικής και πολιτικής ακινησίας, είναι η παραδοχή της αδυναμίας παραγωγής σύγχρονων πολιτικών προτάσεων, που θα βάλλουν σε κίνηση τις κοινωνίες και οπωσδήποτε τις νεολαίες.

Αν πάρουμε ως αξίωμα ότι ο προοδευτικός κόσμος ή επαναστατικός κόσμος δρα και πορεύεται με το κριτήριοεχθρός του καλού είναι το καλύτερο, με την έννοια ότι διαρκώς αναζητεί και επιδιώκειέναν όλο και πιο δίκαιο κόσμο κι αυτή του τη φλόγα τη ζυμώνει με σοβαρότητα  με όλο μεγαλύτερες-περισσότερες κοινωνικές δυνάμεις, ΤΟΤΕ με βάση την πορεία των κοινωνιών στην Ευρώπη, αλλά και στην υδρόγειο, επομένως και στην Ελλάδα, ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΠΥΞΙΔΑ.

Αυτόν το δίκαιο κόσμο πολλοί τον λένε σοσιαλισμό, όμως ο σοσιαλισμός δεν είναι, δε μπορεί να είναι κατασκεύασμα που βγαίνει από ένα καλούπι, είναι κοινωνική ατέρμονη πορεία δυναμική με το κριτήριοεχθρός του καλού είναι το καλύτερο,για την επιδίωξη ενός όλου και πιο δίκαιου κόσμου, όλου και πιο δίκαιου κόσμου, ακόμα πιο δίκαιου κόσμου.  Δύσκολο; Δύσκολο! Όμως είναι ότι πιο όμορφο και ταυτόχρονα σαφές!

Όμως πως θα φτάσουμε ως εκεί;

Σε μια εκδοχή του παραμυθιού η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων υπάρχει ο εξής διάλογος:

-Αλίκη: Μου λέτε, σας παρακαλώ, ποιον δρόμο θα πάρω από δω και πέρα;

-Γάτα: Αυτό εξαρτάται από το που θέλεις να πας.

-Αλίκη: Δε με νοιάζει, όπου νάναι.

-Γάτα: Τότε δεν έχει σημασία ποιο δρόμο θα πάρεις.

Ο δρόμος (και ο τρόπος) λοιπόν θα βρεθεί αρκεί να ξέρουμε που θέλουμε να πάμε.

Τη δουλειά του μηχανοδηγού βέβαια δε μπορούν να αναλαμβάνουν, αποκλειστικά μάλιστα, κάποιοι με τη μέθοδο της κοπτάτσιας*, ανεξάρτητα από το αξιακότους φορτίο και το μορφωτικό τους επίπεδο- μόρφωση δε σημαίνει κατ’ ανάγκη τίτλος πτυχίου, αλλά βαθιά ανθρωπιστική καλλιέργεια.

Το παραμύθι των αιώνιων πολιτικών-κομματικών κουμανταδόρωνουσιαστικά ευνοείτον ολοκληρωτισμό, στον οποίο οδηγείται  τώρα η ανθρωπότητα, με το μανδύα της παγκοσμιοποίησης της στυγνής εκμετάλλευσης λαών και χωρών, με την ωμότητα του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ ΨΥΧΟΡΑΓΕΙ κι ο κόσμος υποφέρει!

Η πυξίδα των λαϊκών αγώνων και των μεγάλων αναζητήσεων χάθηκε γιατί το παραμύθι της κοπτάτσιας* ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Ελεύθεροι αγωνιζόμενοι πολίτες και κοπτάτσιες δε μπορούν να συνυπάρχουν.

Η Αριστερά ακούει;

Στα καθ’ υμάς η κυβέρνηση με απίθανη αγαρμποσύνη ακροδεξιού τύπου προσπαθεί να πουλήσει ανακαλύψεις μαγισσών στο Πανεπιστήμιο. Πόσο πίσω θα πάμε;

Η αντιπολίτευση της χώρας κινείται στα επίπεδα του αντιαισθητικού πολιτικαντισμού, απλά να  υπάρχει.

Ίσως κάποιες δημιουργικές μοναξιές  ξαναβρούν την πυξίδα κι ενώσουν λαούς και νεολαίες κι πάλι ο κόσμος να κινήσει! Γιατί πρέπει να κινήσει!

• Κοπτάτσια=Η επιβολή προσώπων ή και αποφάσεων από τα πολιτικό-κομματικά «αφεντικά», χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες.

sinidisi.gr