Του ΣΠΥΡΟΥ ΤΑΓΚΑ
Εφόσον μετά από εφτά - οκτώ δεκαετίες σαν Κοινωνία δεν έχουμε καταλήξει ακόμη αν είπε τελικά ο Μεταξάς, ο Λαός ή κάποιος άλλος (τρίτος, έξω από δω)* παράγοντας το θρυλικό ΟΧΙ στους Ιταλούς φασίστες του Μουσουλίνι∙ ε, μάλλον, δεν θα καταλήξουμε ποτέ! Πάει την χάσαμε για τα καλά αυτή την ευκαιρία να ξέρουμε με ενάργεια, καθαρά που λένε, ποιος τελικά το είπε!! Ωστόσο, αυτό φαίνεται δεν αποτελεί, πλέον, και τόσο μεγάλο πρόβλημα για τους Έλληνες που, βγαλμένοι από το καυτό «καμίνι» της κρίσης –πιο ψημένοι και πιο σκληραγωγημένοι από ποτέ, δεν νοιάζονται πια, όχι για το ποιος είπε το ΟΧΙ του 40, (που είναι πολυτέλεια για λίγους και εκλεκτούς), αλλά, ακόμη – ακόμη, δεν νοιάζονται για το αν, αλήθεια, υπήρξε ή, τελικά, δεν υπήρξε το ΟΧΙ προς τους (σημερινούς φίλους, συμμάχους και δανειστές μας) Ιταλούς…
«Χαίρε βάθος αμέτρητο», δηλαδή, που έγραψε και ο σουρεαλιστής εκείνος ποιητής στην προσπάθειά του να περιγράψει το απερίγραπτο. «Και μη χειρότερα» που λένε και κραυγάζουν οι λιγοστοί σκεπτόμενοι συρόμενοι από τηλεδίαυλο σε τηλεδίαυλο! Καθότι, αν είναι ακριβώς έτσι, και επικυριαρχήσει (επί του κυρίαρχου που κυριαρχεί…) τόσο γενικευμένα η αμνησία, η λήθη και, επέκεινα, η φαιδρότητα, ο εκφυλισμός και η γελοιοποίηση, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Θα καταστραφούμε. Θα εξαφανιστούμε. Όμως, όπως τόσο εύκολα ξεχάσαμε εμείς∙ έτσι, θα μας ξεχάσουν κι εμάς στο μέλλον κάποιοι άλλοι. Και τούτο σημαίνει ότι δεν έχουμε κανένα μέλλον : ότι δεν έχουμε καμία τύχη ως Κοινωνία και ως Λαός. Κάποιοι άλλοι πάντα θα μας προσπερνούν και, έστω, μέσα στο «παγκόσμιο χωριό» (που θα αντικαταστήσει τα χρεοκοπημένα και κατακερματισμένα εθνικά κράτη) δεν θα μας ξέρει κανένας : θα είμαστε ένα «τίποτα» που θα έρχεται κατευθείαν από το «πουθενά»…
Το «υπαρξιακό ζήτημα» ενός Λαού, είναι, οπωσδήποτε, το κυριότερο από τα ζητήματα που μπορούν να τεθούν σε ένα Λαό. Λαός που δεν ξέρει, αλήθεια, «πόθεν έρχεται» δεν έχει να πάει πουθενά. Και οι Έλληνες αυτή – τούτη την στιγμή δεν ξέρουν ούτε από πού έρχονται ούτε και που πάνε. Το ίδιο, θα πουν οι πιο διαβασμένοι και συγκροτημένοι, συμβαίνει και με άλλους ένδοξους λαούς της Ιστορίας : καθότι, βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο της Ιστορίας (sic), όπου όλα μεταβάλλονται και όλα αλλάζουν. Το «πώς» και το «που» θα οδηγήσει αυτή η μεταβολή και αλλαγή κανένας δεν το γνωρίζει με σιγουριά και ασφάλεια, καθώς, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα επρόκειτο για πρόβλημα, αλλά, για παιχνίδι «ραμμένο» στα μέτρα των δυνατών. Πλην, όμως, δυνατοί και αδύνατοι τουλάχιστον σ’ αυτή τη συγκυρία δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο «αδύναμοι» να συλλάβουν τα πράγματα που έρχονται που, αλήθεια, οιονεί γίνονται τελείως «ανήμποροι» να παρακολουθήσουν τα πράγματα όταν δεν έχουν μάθει τα τελείως απαραίτητα…
---------------------------
*Έτσι για την ιστορία, πάντως, το ΟΧΙ δεν ειπώθηκε ποτέ : ήταν μια συμβολική λέξη που συμπύκνωνε για τα μέτρα και τις συνθήκες της εποχής, τη θέληση ενός Λαού να αντισταθεί στους σχεδιασμούς και τις ορέξεις ενός παντοδύναμου κράτους. Για την ακρίβεια, μάλιστα, ο Ιωάννης Μεταξάς που ήταν ένας δικτάτορας και πιέζονταν από εσωτερικούς και διεθνείς παράγοντες (βλ. Άγγλους), να βγει στον πόλεμο, μόλις ο Ιταλός Πρεσβευτής Γκράτσι του ανέγνωσε το τελεσίγραφο της κυβέρνησής του δάκρυσε (αναλογιζόμενος προφανώς τις μεγάλες θυσίες) και δωρικά απάντησε στα γαλλικά ως εξής : «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»!
Πηγή: Matrix 24
