Του ΣΠΥΡΟΥ Χ. ΤΑΓΚΑ*
Δεν είχε προλάβει να κλείσει η κάλπη της Κυριακής (που, βεβαίως, κατέδειξε μια μεγάλη και διακριτή διαφορά υπέρ του κόμματος της Ν.Δ)∙ και ο πολυδιαφημισμένος ως «άχαστος», χωρίς ίχνος έντιμης αυτοκριτικής και σεβασμού, το μόνο που αντιλήφθηκε και κατάλαβε ήταν ότι και πάλι δεν έχασε : πώς το πήγε πώς το έφερε, λοιπόν, βγήκε και απευθύνθηκε στο ξαφνιασμένο πόπολο, περίπου, σαν νικητής. Και με εργαλείο αυτή την φορά, όχι την νικηφόρα ριζοσπαστική αριστερά (που αντικειμενικά ηττήθηκε παλαιότερα η καημένη και έχει εξαφανιστεί από το χάρτη)∙ αλλά, το νέο παίγνιο (sic), που εφηύρε –αυτό της «μεγάλης προοδευτικής παράταξης», μας είπε ούτε λίγο - ούτε πολύ, ότι αυτοί που πραγματικά νίκησαν… δεν νίκησαν (!), αλλά, έτσι, ήρθαν μια βόλτα να δουν τι παίζεται και σε λίγο (όταν ο ίδιος ξαναοργανωθεί και πάρει τα πάνω του), θα βγάλει τους επαναστάτες (σαν πιθήκους) από τα κλουβιά (που τους είχε και τους τάιζε τόσα χρόνια), και θα τους ξαμολήσει σε δρόμους και πλατείες να διεκδικήσουν αυτά που θα τους στερήσει το νέο γκουβέρνο…
Μας είπε, δηλαδή, ο υπεύθυνος αυτός πολιτικός ηγέτης που για 4,5 χρόνια κινήθηκε τόσο ασύδοτα όσο κανένας ασύδοτος μέσα στην ασυδοσία του∙ ότι τώρα που δεν έχει την εξουσία και δεν μπορεί να πληρώνει τον κάθε αργόσχολο επαναστάτη από το δημόσιο, θα σφυρίξει κανα - δυο φορές κλέφτικα με τρόπο και θα ανεβούν, όπως παλιά, όλοι στα… κάγκελα μαζί με τα σακίδια, το κολατσιό και τα λοιπά ανατρεπτικά υπάρχοντά τους! Τέτοια υπευθυνότητα και ετοιμότητα δράσης, πράγματι, έχει καιρό να αναδείξει αυτός ο έρμος τόπος που, έστω, και τώρα, μπορεί να καταλάβει με κάποια καθαρότητα, αφενός, για το ποιος ευθύνονταν για την κακοδαιμονία και το κενό στον ορθό λόγο τα τελευταία βασανιστικά χρόνια∙ και, αφετέρου, για το τι θα ακολουθήσει αν επαναληφθούν οι χαώδης μέθοδοι και καταστάσεις του πιο πρόσφατου, αλλά, και απώτερου πολιτικού παρελθόντος μας…
«Χαίρε βάθος αμέτρητον» που έγραφε και σ’ ένα βιβλίο της ημετέρας κλασσικής λογοτεχνίας σχετικά με την περίεργη ψυχοσύνθεση του ελληνικού λαού. Καθότι, αν κάθε φορά που οι λεγόμενες προοδευτικές, ενίοτε και λαϊκίστικες δυνάμεις χάνουν, αλλά, δεν… χάνουν (γιατί άκου : ο λαός που για τούτες είναι εντελώς ταυτισμένος μαζί τους και δεν είναι δυνατό να χάνει ποτέ), και αντεπιτίθενται με το ίδιο ληστοαυτιστικό μοντέλο επίθεσης, σωρός και κονάκι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ σε αυτό το τόπο. Με την ίδια λογική και η «επάρατη δεξιά» (αρχίσαμε πάλι τα παλιά καλά της πρώτης μεταπολίτευσης), όταν ηττάται (και, αλίμονο, ηττάται πιότερες φορές από τους άλλους), καθετί που την συνδέει με την εξουσία και την ιστορία του τόπου, πρέπει να κάνει ότι δεν ηττάται και, εν πολλοίς, άπαντες οι δεξιοί να τα φορτώνουν σε ένα κάρο και να μεταναστεύουν στην αλλοδαπή. Όπως έκαναν, δηλαδή, και παλιά –όταν αισθανόμενοι την ανασφάλεια (;) περισσότερο απ’ τον καθένα, ότι έβγαζαν και δεν έβγαζαν –και έβγαζαν πολλά, το πέρναγαν κατευθείαν και χωρίς ενδοιασμούς στο εξωτερικό. Και πέρναγαν –εκείνοι μέσω του εξωτερικού-, θαυμάσια∙ και εμείς του εσωτερικού (που δεν ξέραμε δα να χάνουμε) συνεχίζαμε να πεινάμε, να οραματιζόμαστε και να πιστεύουμε κάτι ωραία καινούργια παραμυθάκια. Λίγη ντροπή δεν βλάπτει όταν επαναλαμβάνονται κάτι τέτοια…
*Πηγή: Μatrix 24
