Του Νίκου Ιγγλέση
Η ανθρωπιστική τραγωδία που, τα τελευταία δύο χρόνια, εξελίσσεται στη Γάζα είναι φυσικό να προκαλεί έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις σε σημαντική μερίδα της ελληνικής, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης. Αυτές τις συναισθηματικές αντιδράσεις εκμεταλλεύονται όσοι είναι εναντίον, ακόμη και της ύπαρξης, του κράτους του Ισραήλ.
Όμως, το ανθρώπινο μακελειό στη Γάζα δεν ξεκίνησε από το Ισραήλ, αλλά από την επίθεση της Χαμάς, την 7η Οκτωβρίου 2023, που προκάλεσε περίπου 1.200 νεκρούς και τη σύλληψη δεκάδων ομήρων.
Στο χώρο των πολιτικών και διανοουμένων της ευρύτερης Αριστεράς το Ισραήλ θεωρείται ως βραχίονας του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Η θεώρηση αυτή έχει την αφετηρία της από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, τις δεκαετίες του ’60 και του ΄70, όταν η τότε Σοβιετική Ένωση υποστήριζε τα αραβικά αντιαποικιακά – εθνικιστικά καθεστώτα (Νάσερ στην Αίγυπτο, Κόμματα Μπαάθ σε Συρία και Ιράκ κ.α.). Οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, υποστήριζαν το Ισραήλ. Επρόκειτο τότε για μια, δι’ αντιπροσώπων, αντιπαράθεση των δύο Μεγάλων Δυνάμεων.
Από εκείνη την περίοδο «πολύ νερό έχει τρέξει στο αυλάκι» αλλά οι ιδεολογικές αγκυλώσεις για τους περισσότερους εκπροσώπους της ευρύτερης Αριστεράς παραμένουν αναλλοίωτες. Το Ισραήλ διεξήγαγε τρεις πολέμους με τα συνορεύοντα αραβικά κράτη, έναν πρόσφατο πόλεμο με το Ιράν και πολλές συγκρούσεις με ένοπλες αραβικές οργανώσεις για να μπορέσει να επιβιώσει.
Σήμερα, η αντιπαράθεση του Ισραήλ δεν είναι με κάποια προοδευτικά αραβικά καθεστώτα, αλλά με ισλαμικά – θεοκρατικά καθεστώτα και τζιχαντιστικές οργανώσεις. Αυτό δεν θέλουν να κατανοήσουν όσοι καταφέρονται κατά του Ισραήλ και υποστηρίζουν το Ιράν, τη Χαμάς, τη Χεσμπολάχ ή τους Χούθι. Αυτές οι χώρες και οργανώσεις είναι το πρότυπο των δήθεν προοδευτικών; Η ένθερμη υποστήριξη της νεο-οθωμανικής Τουρκίας στην παλαιστινιακή υπόθεση και οι σκληρές ρητορικές επιθέσεις της κατά του Ισραήλ είναι χαρακτηριστικό του ποιες δυνάμεις αντιπαρατίθενται και τι διακυβεύεται.
Αυτό το διακύβευμα είναι ποια κρατική οντότητα θα καταστεί περιφερειακή ηγεμονική δύναμη της Εγγύς και Μέσης Ανατολής και ποιος θα ελέγξει την, πλούσια σε υδρογονάνθρακες, Α. Μεσόγειο. Κάποιοι προτιμούν αυτή η δύναμη να είναι η Τουρκία, παλαιότερα φαντάζονταν ότι θα ήταν το Ιράν, αλλά, με κανέναν τρόπο δε θέλουν να είναι το Ισραήλ. Δικαίωμα του καθενός βεβαίως είναι να επιλέγει το Ισλάμ.
Πριν δύο χρόνια το γεωπολιτικό περιβάλλον ήταν διαφορετικό. Ο «Άξονας της Αντίστασης» φάνταζε ισχυρός. Στη Συρία κυβερνούσε ο Μπασάρ αλ Άσαντ, οι σιιτικές πολιτοφυλακές στο έδαφός της ήταν εξοπλισμένες από τους Ιρανούς και υπό τον έλεγχό τους, η Χεσμπολάχ που θεωρείτο πανίσχυρη ήλεγχε μεγάλο τμήμα του Λιβάνου και οι μαχητές της Χαμάς μόλις είχαν πραγματοποιήσει μια αιφνιδιαστική επιδρομή στο έδαφος του σιωνιστικού εχθρού.
Δύο χρόνια μετά ο «Άξονας της Αντίστασης» έχει ουσιαστικά διαλυθεί. Ο Άσαντ ανατράπηκε από τις συνδυασμένες ενέργειες της Τουρκίας και των Μοναρχιών του Κόλπου. Το Ιράν αναδιπλώθηκε στα σύνορά του. Η Χεσμπολάχ εξουδετερώθηκε. Έχουν μείνει μόνο τα υπολείμματα της Χαμάς να εξακολουθούν να αντιστέκονται, κρατώντας περί τους 25 ζωντανούς ισραηλινούς ομήρους, μέσα στα ερείπια της Γάζας.
Η απάντηση του Ισραήλ, όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε συντριπτική προς όλες τις κατευθύνσεις. Μόνο στη Γάζα, σύμφωνα με στοιχεία της Χαμάς, έχουν σκοτωθεί πάνω από 65.000 Παλαιστίνιοι, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν άμαχοι. Αυτό όμως ήταν αναπόφευκτο αφού οι μάχες γίνονται μέσα σε πυκνοκατοικημένες περιοχές με τους άνδρες της Χαμάς να έχουν ως μοναδική κάλυψη, απέναντι στην ισραηλινή υπεροπλία, τους αμάχους.
Τί μας λένε τώρα, εκμεταλλευόμενοι το ανθρωπιστικό δράμα, οι διάφοροι αντίπαλοι του Ισραήλ; Πρέπει λένε, να καταδικαστεί για τα εγκλήματα της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, αποτελεί ένα τρομοκρατικό –ναζιστικό κράτος, ο Νετανιάχου πρέπει να συλληφθεί, σύμφωνα με το ένταλμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ίδιο ένταλμα έχει εκδοθεί και για τον Πούτιν, θέλουν να συλληφθεί και αυτός;). Η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να καταδικάσουν το Ισραήλ, να διακόψουν τις στρατηγικές συνεργασίες με το «κράτος-δολοφόνο» και να αναγνωρίσουν το Παλαιστινιακό Κράτος.
Όμως οι διακρατικές σχέσεις, σ’ όλη την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, δεν καθορίζονται ούτε από συναισθηματικούς, ούτε από ανθρωπιστικούς παράγοντες. Οι διακρατικές σχέσεις καθορίζονται πάντοτε από το εθνικό συμφέρον και το ένστικτο αυτοσυντήρησης κάθε κρατικής οντότητας.
Το Ισραήλ είναι μια μικρή, αλλά πανίσχυρη στρατιωτικά χώρα. Έχει ανεπτυγμένη αμυντική βιομηχανία, ικανότατες μυστικές υπηρεσίες και πυρηνικά όπλα. Είναι η μόνη μη μουσουλμανική χώρα της Α. Μεσογείου. Είναι ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ. Ποιο είναι το εθνικό συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, να ταχθούν ενάντια στο Ισραήλ και στο πλευρό των ισλαμικών χωρών και ιδιαίτερα της Τουρκίας που αποτελεί διαχρονική απειλή για το σύνολο του Ελληνισμού;
Θυμίζουμε απλώς για να μην ξεχνιόμαστε.
Το Ισραήλ αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκπροσωπούσα το σύνολο της νήσου. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, τη θεωρεί εκλιπούσα και την αποκαλεί «Ελληνοκυπριακή Διοίκηση του Νότου». Αντίθετα, αναγνωρίζει ως ανεξάρτητο κράτος την κατεχόμενη ζώνη και την αποκαλεί «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ)».
Το Ισραήλ έχει οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία με βάση τη μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά δικαιούνται ΑΟΖ. Θεωρεί ότι μεγάλο τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ ανήκει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα και άλλο τμήμα της στην υφαλοκρηπίδα της «ΤΔΒΚ». Πολλές φορές έχει παραβιάσει με ερευνητικά πλοία και γεωτρύπανα την κυπριακή ΑΟΖ.
Η Τουρκία διατηρεί ισχυρές δυνάμεις και στρατιωτικές βάσεις στην κατεχόμενη Κύπρο. Το Ισραήλ προμήθευσε πρόσφατα την Κυπριακή Δημοκρατία μ’ ένα αποτελεσματικό αντιαεροπορικό-αντιβαλλιστικό σύστημα, το Barak MX. Θυμίζουμε ότι το 1997 η Λευκωσία αγόρασε από τη Ρωσία δύο συστοιχίες αντιαεροπορικών πυραύλων S-300. Τότε η Τουρκία απείλησε με πόλεμο και ναυτικό αποκλεισμό της Κύπρου. Η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση υποχώρησαν στις απειλές και τελικά οι S-300 μεταφέρθηκαν το 1998 στην Κρήτη. Σήμερα, παρά την τουρκική αντίδραση, το ισραηλινό Barak MX έχει ήδη μεταφερθεί στην Κύπρο. Πώς αλλάζουν οι συσχετισμοί όταν υπάρχει ένας εταίρος που δεν καταλαβαίνει από τουρκικές απειλές.
Το Ισραήλ θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα ως τα κράτη που του εξασφαλίζουν στρατηγικό βάθος. Γι’ αυτό πουλάει και στις δύο χώρες προηγμένα οπλικά συστήματα όπως π.χ. τα κατευθυνόμενα βλήματα Spike NLOS και συνεργάζεται σε πολλούς τομείς των αμυντικών εξοπλισμών.
Πρόσφατα, λόγω της επέκτασης της τουρκικής επιρροής στη Συρία, εμφανίστηκαν πολλά δημοσιεύματα και αναλύσεις στο Ισραήλ που επισημαίνουν την αναγκαιότητα απελευθέρωσης της Βόρειας Κύπρου. Είναι ένας στόχος που δεν τολμούν ούτε να ψελλίσουν οι έλληνες πολιτικοί. Ποιο, αλήθεια, εθνικό συμφέρον θα εξυπηρετούσε μια ρήξη των σχέσεων με το Ισραήλ;
Βέβαια δεν περιμένει κανείς από το εβραϊκό κράτος να πολεμήσει για τα συμφέροντα του Ελληνισμού όταν αυτός δεν είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί για να τα προασπίσει. Αποτελεί όμως το Ισραήλ σημαντικό παράγοντα «εξωτερικής εξισορρόπησης» έναντι της τουρκικής απειλής.
Η πρόσφατη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από ορισμένες σημαντικές χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Αυστραλία) και άλλες μικρότερες (Πορτογαλία, Βέλγιο, Ιρλανδία κλπ) δεν πρέπει να παρασύρει προς την ίδια κατεύθυνση τις κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας. Οι χώρες αυτές δεν βρίσκονται αντιμέτωπες με την απέραντη τουρκική απειλή και γι’ αυτές το Ισραήλ δεν αποτελεί σημαντικό στρατηγικό εταίρο.
Ας μην ξεχνάμε: «Οι σύμμαχοι αξίζουν όσο αξίζουμε εμείς γι’ αυτούς», δηλαδή, η υποστήριξη του Ισραήλ προς τον Ελληνισμό θα είναι ανάλογη αυτής του Ελληνισμού προς το Ισραήλ. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.
Υ.Γ. Η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους είναι μια ουτοπία που καλλιεργείται ως δήθεν λύση του προβλήματος. Το εδαφικό μέγεθος είναι τόσο μικρό και χωρισμένο σε δύο τμήματα (Δυτική Όχθη και Γάζα) που το κράτος αυτό δεν θα είναι βιώσιμο και πολύ σύντομα θα καταστεί προτεκτοράτο μιας ισχυρής μουσουλμανικής χώρας όπως η Τουρκία, ή η Σ. Αραβία, ή η Αίγυπτος, ή το Ιράν, ή κάποια άλλη. Γι’ αυτό το Ισραήλ δε θα αποδεχτεί ποτέ, για λόγους ασφαλείας, τη δημιουργία του.
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
