Στον πρόσφατο πόλεμο των 12 ημερών μεταξύ Ιράν και Ισραήλ η Τεχεράνη επέδειξε μεγάλο βαθμό αντοχής παρά το γεγονός ότι οι ιρανικές στρατιωτικές υποδομές δέχτηκαν συντριπτικά πλήγματα από την ισραηλινή Αεροπορία.
Ο λόγος ήταν ότι υπήρχαν διαθέσιμοι δύο βασικοί στρατηγικοί διάδρομοι από τους οποίους το Ιράν μπόρεσε να λάβει βοήθεια, σε όπλα, πυρομαχικά, εξαρτήματα και ότι άλλο χρειάστηκε.
Δηλαδή είχε απάντηση στο πλεονέκτημα που μέχρι τώρα μόνο το Ισραήλ διέθεται, το οποίο προμηθεύονταν διαρκώς σε κάθε σύγκρουση άφθονο πολεμικό υλικό από τις ΗΠΑ.
Η Ρωσία μπορούσε να εφοδιάσει το Ιράν μέσω του διαδρόμου της Κασπίας Θάλασσας καθώς έχουν κοινά σύνορα ενώ υπάρχει και ανάλογη κατασκευασμένη σιδηροδρομική γραμμή μέσω της οποίας μπορούν τα ρωσικά προϊόντα να μεταφέρονται μέχρι το λιμάνι του Μπαντάρ Αμπάς στον Ινδικό Ωκεανό (Σιδηροδρομικώς από το ρωσικό έδαφος μέχρι την Κασπία Θάλασσα, μετά μεταφορά με πλοία και στην συνέχεια πάλι σιδηροδρομικώς εντός της ιρανικής επικράτειας).
Θεωρητικά οι Ρώσοι μπορούσαν να μεταφέρουν εφόδια και από το Αζερμπαϊτζάν το οποίο είναι σιιτικό όπως το Ιράν και διατηρεί στενές σχέσεις.
Από την άλλη υπήρχε ο στρατηγικός διάδρομος που ξεκινούσε από την Κίνα και την Βόρεια Κορέα και έφτανε στο Πακιστάν με κατάληξη στο Ιράν.
Τρεις ισχυρές στρατιωτικές χώρες με την Κίνα να είναι μία υπερδύναμη, να είναι σε θέση απρόσκοπτα να εξοπλίζουν και να εφοδιάζουν το Ιράν.
Το Ιράν λοιπόν σε αυτή την περίπτωση είχε το ίδιο πλεονέκτημα που έχει και το Ισραήλ και δεν είχαν άλλες χώρες σε άλλους πολέμους στο παρελθόν.
Η πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν μία περίκλειστη χώρα που δεν μπορούσε να λάβει βοήθεια για να αντιμετωπίσει την κροατική και την σλοβενική εξέγερση αρχικά και των Βόσνιων στη συνέχεια.
Το Βόρειο Βιετνάμ μπόρεσε να αντέξει την αμερικανική εμπλοκή στο Νότιο Βιετνάμ γιατί είχε άμεσο διάδρομο ενίσχυσης με την Κίνα και υπήρχαν και άλλοι δύο μέσω του Λάος και της Καμπότζης.
Ουδέποτε ο Στρατός του Βορείου Βιετνάμ και οι αντάρτες Βιετκόνγκ έμεινα χωρίς όπλα και πυρομαχικά.
Αντίθετα, ο Στρατός του Νότιου Βιετνάμ μόλις αποχώρησαν οι Αμερικανοί, διαλύθηκε κυριολεκτικά καθώς δεν λάμβανε βοήθειες από πουθενά.
Το Ιράκ ήταν περίκλειστη χώρα που δεν έλαβε βοήθεια από κανέναν και γονάτισε απέναντι στις ανώτερες ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις στον Α’ Πόλεμο του Κόλπου και στι αμερικανο-βρετανικές στον Β’ Πόλεμο του Κόλπου.
Το ίδιο συνέβη και στην Ουκρανία. Αν δεν υπήρχε η κολοσσιαία στήριξη από 40 περίπου χώρες προς το Κίεβο, η χώρα θα είχε καταληφθεί από τους Ρώσους το πολύ μέσα σε τρεις μήνες.
Η βοήθεια αυτή έρχονταν εύκολα από τα σύνορα με Πολωνία και Ρουμανία.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως αν κάποιος έχει στρατηγικούς διαδρόμους για την υποστήριξη του, έχει επίσης πολλές πιθανότητες να κερδίσει έναν πόλεμο ακόμα και ενάντια σε μία μεγαλύτερη δύναμη, ή τουλάχιστον να μην τον χάσει.
Στην περίπτωση του Ιράν βέβαια έπαιξαν ρόλο και άλλα πράγματα. Οι Ιρανοί μπορεί να μην είχαν Αεροπορία αλλά κατανόησαν γρήγορα την αλλαγή στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου.
Ήξεραν ότι ο πόλεμος είναι πλέον πυραυλικός και τα drones θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο και επένδυσαν και στα δύο.
