Μπορεί μετά από τρία χρόνια πολέμου και ειδικά τους τελευταίους 22 μήνες η Ρωσία να έχει επιχειρησιακή πρωτοβουλία στο μήκους 1200 χλμ. μέτωπο, αλλά είναι κοινή ομολογία δεν μπορεί να καταγάγει μία αποφασιστική νίκη στην Ουκρανία και να τελειώσει την «παρτίδα»; Γιατί;
Γιατί «πρέπει να περάσει ένας χρόνος ή δύο χρόνια για να καταλάβει μία πόλη όταν στον Β’ΠΠ σε το έκανε σε μία ή δύο εβδομάδες;» διερωτώνται πολλοί φέρνονταν το παράδειγμα του Μπάκχμουτ, της Αβντίιβκα, του Τσάσιβ Γιαρ ή του Ποκρόφσκ και πολλών άλλων περιοχών.
Και πώς γίνεται να «προελαύνει» όταν στο Χάρκοβο από το οποίο έφυγε τον Μάρτιο του 2022, ούτε καν το έχουν πλησιάσει μετά από μάχες ενός έτους που ξεκίνησαν πάλι εντός της Ουκρανίας;
Ή όταν βασικές πόλεις Αντικειμενικοί Σκοποί, όπως το Σλαβιάνσκ, το Ιζίουμ ή η Λίμαν, εξακολουθούν να είναι στα χέρια των Ουκρανών και με τον ρυθμό που προχωρούν οι Ρώσοι θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα τρία χρόνια για να επιστρέψουν σε ρωσικά χέρια.
Η βασικότερη αιτία της αργής ρωσικής προόδου (όταν δεν δέχονται εισβολές στο ρωσικό έδαφος στο Κούρσκ ή στο Μπέλγκοροντ, είναι ότι οι ρωσικές δυνάμεις ακόμα και σήμερα σε απόλυτους αριθμούς μειονεκτούν έναντι των ουκρανικών ή το πολύ να βρίσκονται σε ισοδυναμία.
Αδυνατούν να κερδίσουν τοπική υπεροχή γιατί π.χ. δεν χρησιμοποιούν ούτε τακτικές αερομεταφοράς, ούτε καν κάθετης υπερκέρασης των ουκρανικών δυνάμεων.
Αν δεν θεωρήσουμε ότι έχουν τακτική αδυναμία να το πράξουν σε μεγάλη κλίμακα, όπως έγινε π.χ. τον Φεβρουάριο του 2022 στο Κίεβο, με μια απίστευτη επιχείρηση που θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις στρατιωτικές σχολές του πλανήτη, είναι σαφές ότι προφυλάσσουν τις δυνάμεις του.
Προτιμούν τον πόλεμο φθοράς, παρά τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Όμως για να διασπάσουν το μέτωπο χρειάζονται πολύ περισσότερους από τους περίπου 500.000 στρατιώτες που εναλλάσσονται στην πρώτη γραμμή.
Όπως είναι γνωστό και όπως διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές ο επιτιθέμενος πρέπει να διαθέτει μία αναλογία τουλάχιστον 3 προς 1 έναντι του αμυνόμενου και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και 5 προς 1.
Στην ουκρανική σύγκρουση οι δυνάμεις είναι περίπου ίσες αριθμητικά.
Γιατί δεν επιστρατεύονται επιπλέον των 300.000 Ρώσων στρατιωτών που επιστρατεύτηκαν στα τέλη του 2022 και τις αρχές του 2023;
Θεωρητικά θα μπορούσε να επιστρατεύσει ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν μέχρι και 1 εκατομμύριο επίστρατους αλλά αυτό θα προκαλούσε μεγάλη αναταραχή στην ρωσική κοινωνία την οποία έχει καταφέρει μέχρι τώρα να την διατηρήσει σε μία ήρεμη κατάσταση.
Επιδιώκει επίσης να κρατήσει το επίπεδο των απωλειών σε ανεκτά όρια.
Σύμφωνα με αξιόπιστες καταμετρήσεις, τις οποίες παραδέχονται και οι Ρώσοι, πρέπει να έχουν περίπου 100.000 νεκρούς και σαφώς περισσότερους τραυματίες. Δεν είναι και λίγοι.
Στο Βιετνάμ 55.000 νεκροί μετά από δέκα χρόνια πολέμου προκάλεσαν την μεγαλύτερη αλλαγή μετά το Β΄ΠΠ στην αμερικανική κοινωνία του πληθυσμού των 280.000.000 (τότε) ανθρώπων.
Σήμερα ο πληθυσμός της Ρωσίας είναι ακριβώς ο μισός (142.000.000 και επιπλέον 5 εκατ. ρωσόφωνοι της Νέας Ρωσίας) και οι απώλειες, σίγουρα διπλάσιες από αυτές του Βιερνάμ στο 1/3 του χρόνου.
Αν δεν υπήρχε διαφορετική αντιμετώπιση, ας πούμε διαφορετική mentalité, των κατοίκων της Ρωσίας από αυτή των ΗΠΑ, οι συνέπειες θα ήταν ιδιαίτερα σοβαρές στην ρωσική κοινωνία και στηνπολιτική σκηνή.
Αυτό δεν το θέλει με τίποτα ο Ρώσος ηγέτης Β.Πούτιν. Προτιμά έναν πόλεμο φθοράς, παρά μια μεγάλη επιστράτευση που θα οδηγούσε και σε μεγάλες απώλειες.
Αλλά ο αριθμός προσωπικού και μέσων σήμερα στο πεδίο της μάχης δεν αρκούν για γρήγορες νίκες.
Σε ότι αφορά το πεδίο της μάχης η αξία των δύο αντιπάλων θεωρείται ότι είναι περίπου ισοδύναμη.
Και οι δύο είναι Σλάβοι με τα γνωστά χαρακτηριστικά δύναμης και αντοχής και χρησιμοποιούν τον ίδιο οπλισμό.
Σε τι υπερέχουν οι Ρώσοι; Υπερέχουν στην βιομηχανική βάση καθώς παράγουν περισσότερα από όσα καταναλώνουν σε drones και συστήματα προβολικού και γενικά σε όπλα.
Έχουν και απόλυτη αεροπορική υπεροχή την οποία όμως δεν την εκμεταλλεύονται φοβούμενοι απώλειες μαχητικών γιατί αυτές οι απώλειες είναι δυσαναπλήρωτες.
Έχουν ανοιχτές γραμμές παραγωγής μαχητικών αλλά αυτή είναι περιορισμένη η παραγωγή τους και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή των ΗΠΑ ή της Κίνας
Η μεγαλύτερη επιτυχία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και της ρωσικής παραγωγικής βάσης όπλων, ήταν η προσαρμογή του στις νέες επιχειρησιακές συνθήκες:
- Mαζική παραγωγή FPV
- Mαζική παραγωγή όλων των ειδών των κλασικών drones, επιθετικών και αναγνωριστικών. Στην αρχή του πολέμου δεν υπήρχε ούτε ένας τύπος μαχητικών drones στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις
- Μαζική αξιοποίηση των βομβών FAB με συλλογές που μετατρέπουν τις άφθονες, αλλά παλαιές κλασικές βόμβες που είχαν σε αφθονία σε κατευθυνόμενα όπλα
- Επαναφορά σε υπηρεσία και μερική αναβάθμιση περίπου 2.000 αρμάτων μάχης από τα Τ-54/-55 μέχρι το Τ-80
- Εκπαίδευση μονάδων στην επιχειρησιακή χρήση (δόγμα) των FPV κάτι εντελώς άγνωστο στον ρωσικό στρατό το 2022
Η αλήθεια είναι ότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία οι Ρώσοι είδαν τις αδυναμίες τους και πλέον εργάζονται για να τις εξαλείψουν.
Όπως και να έχει με τα σημερινά δεδομένα οι Ρώσοι θα χρειαστούν ακόμα δύο χρόνια για να πετύχουν μία αποφασιστική νίκη.
Ως κάτι τέτοιο ορίζεται μόνο η κατάληψη του Χαρκόβου και της Οδησσού.
Ειδικά η τελευταία θα προσφέρει στην Ρωσία και την σύνδεση της με την Υπερδνειστερία η οποία σε μία τέτοια περίπτωση θα ενσωματωθεί με ευκολία στην ρωσική επικράτεια.
