Η θέση μου είναι η εξής: μπορεί ο Κούλης, τυπικά, στα χαρτιά, να έχει ελληνική ιθαγένεια, που του επιτρέπει να θέσει υποψηφιότητα και να εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα του υπηρέτη του Ελληνικού Λαού, όμως, την τιμή, την ευθύνη και το καθήκον, που απορρέουν από την θέση αυτή, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται με την παραδεδεγμένη-παραδεδομένη έννοια.
Τυγχάνει άκρως σημαντικό ότι, πρόσφατα, δήλωσε απερίφραστα ότι «δεν είναι με τους ‘νατιβιστές’», δηλαδή με τους αυτόχθονες, τους Έλληνες. Δεν τον πειράζει ιδιαίτερα, αν οι Έλληνες «αντικατασταθούν» από αλλοεθνείς και αλλόφυλους. Η σαφής ομολογία δεν περιορίζεται σε ακαδημαϊκού περιεχομένου ενδιαφέροντα· αντίθετα, έχει βαρύτατες, άμεσες και καταλυτικές εθνικές συνέπειες. Επίσης, η νοοτροπία και η συμπεριφορά του είναι λίαν επηρεασμένες από τον ανελεύθερο/αυταρχικό/φανατικό ομοφυλοφιλικό «γουωκισμό» κλπ. (ο οποίος, σημειωτέον, έχει ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει το τερατώδες πρόσωπο πίσω από το προσωπείο του και να καταρρέει στις χώρες που τον γέννησαν).
Τα δείγματα είναι σαφή: ο πρωθυπουργός, μαζί και ο προσκυνημένος βεζύρης του, κατευθύνονται ταχύτατα προς κάποιου είδους προσχεδιασμένη διεθνή διαιτησία για τα νερά και τον βυθό του Αιγαίου (και εννοώ όλον τον θαλάσσιο χώρο προς προσδιορισμό ΑΟΖ), απέναντι στους ακόρεστους γείτονες μας. Συνεπώς, αλλά και σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε κάθε νησί και κάθε βραχονησίδα μας να «επανδρωθούν» και «επενδυθούν» με υποδομές, επιχειρηματικές εμπνεύσεις και οικονομικές δραστηριότητες, που, ιδίως εν όψει διαιτησίας, θα ισχυροποιούσαν το δικό μας ορθό επιχείρημα περί 12 ναυτικών μιλλίων πέριξ κάθε ελληνικού νησιού ή νησιδίου. Επίσης, όλα τα δικά μας ιστορικά, πολιτικά, νομικά, πολιτιστικά, ανθρωπιστικά επιχειρήματα πρέπει ομοίως να ενεργοποιηθούν και να καλλιεργούνται, μόνιμα και σθεναρά, προς πάσα κατεύθυνση.
Όμως, ο πρωθυπουργός διαπράττει το ακριβώς αντίθετο, σε βαθμό πλήρους παράκρουσης: αποστερεί ηθελημένα από την Ελλάδα το δικαίωμα διεκδίκησης της νόμιμης ελληνικής ΑΟΖ, διακηρύττοντας επίσημα τις ελληνικές βραχονησίδες άγονες πάσης οικονομικής δραστηριότητας, άρα ασήμαντες εδαφικά, συνασπιζόμενος, έτσι, με τα τουρκικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Κάτι ανάλογο διέπραξε και κατά την χάραξη ΑΟΖ με την Ιταλία το 2020 (Τάραντας «κλειστός κόλπος», μετακίνηση διαχωριστικής γραμμής υπέρ των ιταλών, 49 ιταλικά αλιευτικά μέσα στα δικά μας χωρικά ύδατα), προσχωρώντας, και πάλι, σε δόλια ξένα συμφέροντα, ενάντια στο συμφέρον του λαού, που είναι υποχρεωμένος να υπηρετεί, ενώ εκείνος, φαίνεται, να μισεί και φθονεί.
Πρόκειται για αυτοευνουχισμό, αλλά και για την βαρύτερη πράξη εθνικής μειοδοσίας, που υπέστη η Χώρα μεταπολεμικά. Βαρύτερη, πιο δόλια και πιο καταστροφική, ακόμη και από αυτές των πραξικοπηματιών, που δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν με ισόβια.
Με τιμή, Πέτρος Τριανταφύλλου, Αθήνα
