Εντύπωση έχει προκαλέσει το σχέδιο της κυβέρνησης (το οποίο αποκάλυψε το pronews.gr) για κατασκευή πυρηνικών εργοστασίων στην Ελλάδα, που όπως φαίνεται δεν έχει αναλογιστεί τους σοβαρούς κινδύνους που απορρέουν από ένα τέτοιο project.
Άλλωστε υπήρχε λόγος που παγκοσμίως υπήρχε η τάση να μειωθούν και στο τέλος να κλείσουν όλοι οι πυρηνικοί αντιδραστήρες στον πλανήτη, αλλά αυτό άλλαξε όχι γιατί θα γίνουν πιο ασφαλείς, αλλά γιατί η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης θα απαιτήσει τεράστια ποσά ενέργειας που δεν μπορούν να καλυφθούν από φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες…
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η προσπάθεια της Δύσης για ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση των χωρών που της ανήκουν από τα ορυκτά καύσιμα της Ρωσίας αλλά και χωρών που στην πραγματικότητα είναι πιο κοντά στην Μόσχα.
Έτσι εκ νέου ξεκίνησε μία προπαγάνδα υπέρ της πυρηνικής ενέργειας, ότι είναι σχεδόν απεριόριστη και… «πράσινη».
Φυσικά πρόκειται για απλοποιητικές σκέψεις που στηρίζονται περισσότερο στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι είτε αμόρφωτοι, είτε εκπαιδευτικά ακατάλληλοι, για να καταλάβουν τα ελάχιστα σε ό,τι αφορά την πυρηνική ενέργεια.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ.Μητσοτάκης σε ανύποπτο χρονικό διάστημα τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας τους!
Ειδικά αυτών που λειτουργούν με τεχνολογία μικρών αρθρωτών πυρηνικών αντιδραστήρων (Small Modular Reactors – SMRs).
Τα πυρηνικά τσέπης… όπως αλλιώς έχουν επικρατήσει να λέγονται πρόκειται για μικρά εργοστάσια, μικροί αντιδραστήρες, ισχύος 50, 70 το πολύ 300 MW (Μεγαβάτ).
Λειτουργούν με την ίδια τεχνολογία, όπως οι μεγάλοι πυρηνικοί αντιδραστήρες ισχύος 1.000 MW είναι χαμηλότερου κόστους καθώς για παράδειγμα απαιτούνται λιγότερες ποσότητες νερού για την ψύξη του αντιδραστήρια, ενώ είναι ευέλικτα στο να μετακινηθούν.
Πάραυτα πρόκειται για πυρηνικούς αντιδραστήρες που προκαλούν πυρηνικές καταστροφές…
Διαθέτουν μάλιστα όλο το «πακέτο» κινδύνων που διαθέτουν και οι μεγάλοι πυρηνικοί αντιδραστήρες.
Σε κατάσταση ομαλής λειτουργίας, οι πυρηνικοί αντιδραστήρες εκπέμπουν ραδιενεργά αέρια που διαφεύγουν στην ατμόσφαιρα, με λίγα λόγια ρυπαίνουν.
Έχουν διαπιστωθεί επίπεδα ραδιενέργειας της ατμόσφαιρας κοντά σε πυρηνικούς αντιδραστήρες που ξεπερνούν τα καθορισμένα ανώτατα όρια (που και αυτά ουδείς πραγματικά γνωρίζει κατά πόσο ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και αμφισβητούνται και από πολλούς επιστήμονες).
Σε περίπτωση ατυχήματος, οι επιπτώσεις θα είναι ανυπολόγιστες και σε έκταση και σε διάρκεια καθώς είναι κάτι ανάλογο με μία πυρηνική έκρηξη. Όλοι θυμόμαστε και το Τσέρνομπιλ και την Φουκουσίμα.
Και οι δύο περιοχές είναι απαγορευμένες ζώνες και θα συνεχίσουν να είναι ποιος ξέρει για πόσες δεκαετίες.
Επίσης να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα είναι μία σεισμογενής χώρα.
Κατά καιρούς έχει πληγεί από πολύ μεγάλους σεισμούς και επαρκής προστασία επί της ουσίας δεν μπορεί να υπάρξει.
Αν λοιπόν λάβει χώρα ένα σεισμός με εστιακό βάθος λίγων χιλιομέτρων και μεγέθους 6 με 7 Ρίχτερ, τι θα γίνει τότε;
Ποιος εγγυάται ότι ο αντιδραστήρας δεν θα κάνει… «κρακ»;
Εν τω μεταξύ κίνδυνο δεν αποτελεί μόνο ο πυρηνικός αντιδραστήρας αλλά ολόκληρη η πυρηνική εγκατάσταση.
Η λειτουργία του απαιτεί έναν αριθμό πρόσθετων πυρηνικών μονάδων όπως η μονάδα εξόρυξης ουρανίου, η μονάδα καθαρισμού του ορυκτού και σύνθεσής του σε οξείδια του ουρανίου, η μονάδα εμπλουτισμού του, η μονάδα κατασκευής ράβδων καυσίμου, η μονάδα επεξεργασίας του καμένου πυρηνικού καυσίμου και η μονάδα προσωρινής φύλαξής του (όπως εξηγεί αναλυτικά ο καθηγητής Πυρηνικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Θανάσης Γεράνιος).
Όλες αυτές οι μονάδες είναι εξαιρετικά επικίνδυνες εάν κάτι πάει στραβά που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα πάει (γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχει ο νόμος του Μέρφι).
Το μεγαλύτερο και άλυτο πρόβλημα της πυρηνικής ενέργειας είναι η συσσώρευση των πυρηνικών αποβλήτων των αντιδραστήρων.
Η ραδιενέργεια των χιλιάδων τόνων αυτού του πυρηνικού αποβλήτου είναι άκρως επικίνδυνη, έχει μεγάλη διάρκεια ζωής και η διαχείρισή του είναι άκρως δαπανηρή.
Πώς θα το αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό μία χώρα σαν την Ελλάδα, περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων;
Επίσης, κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει ότι ο εκάστοτε πυρηνικός αντιδραστήρας έχει περιορισμένο χρόνο λειτουργίας τα 30 χρόνια.
Μετά απ’ αυτό το διάστημα, αντικειμενικά απαγορεύεται να λειτουργεί λόγω υπερβολικής ραδιενεργού ακτινοβολίας που ουσιαστικά τον μετατρέπει σε πυρηνικό απόβλητο.
Επιβάλλεται να σταματήσει, να διαλυθεί και να γίνει πυρηνικό απόβλητο.
Ήδη, πολλές δεκάδες σταθμοί έχουν κλείσει λόγω γήρατος και μελετάται η διάλυσή τους. Είναι πλέον πυρηνικά απόβλητα. Το κόστος διάλυσης ανά 1.000 μεγαβάτ ισχύος εκτιμάται σε 300 εκατομμύρια έως 2 δισ. δολάρια!
Θα πει κάποιος ότι η κυβέρνηση θα φέρει μικρούς αρθρωτούς πυρηνικούς αντιδραστήρες. Ναι, όμως και αυτοί θα γεράσουν και θα απαιτήσουν τεράστια ποσά για να διαλυθούν.
Η λειτουργία ενός αντιδραστήρα προϋποθέτει μονάδα εμπλουτισμού. Αυτή παράγει σαν παραπροϊόν το γνωστό από τους πολέμους σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Γιουγκοσλαβία, απεμπλουτισμένο ουράνιο, πρώτη ύλη κατασκευής ραδιενεργών όπλων.
Μια άλλη, στρατιωτικού ενδιαφέροντος μονάδα, είναι η μονάδα επεξεργασίας του καμένου πυρηνικού καυσίμου, από το οποίο ανακτάται ποσότητα πλουτωνίου που έχει παραχθεί μέσα στον αντιδραστήρα κατά τη λειτουργία του.
Και όπως είναι γνωστό, το πλουτώνιο αυτό με ειδική επεξεργασία μπορεί να αποτελέσει την πρώτη πυρηνική ύλη κατασκευής πυρηνικού όπλου.
Και λέμε τώρα εμείς οι νοσηροί εγκέφαλοι: Πώς θα εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει εμπόριο παράνομης πυρηνικής ύλης η οποία μάλιστα θα μπορούσε να πέσει σε εντελώς λάθος χέρια;
Να προστεθεί επίσης ότι είναι μύθος πως η πυρηνική ενέργεια είναι «καθαρή».
Η ραδιενέργεια δεν είναι αισθητή με κανένα ανθρώπινο όργανο.
Όταν γίνει αισθητή είναι πλέον αργά διότι αυτός που το αντιλαμβάνεται έχει πάθει τεράστιες ζημιές στην υγεία του.
Επίσης, από τη συνολική παραγόμενη ισχύ του αντιδραστήρα, ένα μέρος της μετατρέπεται σε ηλεκτρικό ρεύμα και δύο σε θερμότητα, που εκλύεται στο περιβάλλον.
Άρα, η σχέση προσφερόμενης ενέργειας και θερμικής μόλυνσης του περιβάλλοντος είναι δυσανάλογα επιβαρυντική.
Τα ορυκτά καύσιμα έχουν πολύ καλύτερη απόδοση από αυτήν και όμως έχουν ενοχοποιηθεί για οτιδήποτε κακό συμβαίνει στον πλανήτη.
Και πάμε και σε μία ακόμα πολύ σημαντική παράμετρο:
Ποιος θα προστατέψει τον πυρηνικό αντιδραστήρα στην Ελλάδα από τρομοκρατικές ενέργειες κατά πρώτον κι από πιθανές τουρκικές επιθέσεις κατά δεύτερον.
Σε μία χώρα που συρρέουν εκατομμύρια παράνομων μεταναστών που προέρχονται από χώρες με εξτρεμιστικές οργανώσεις αυτό δημιουργεί ένα ακόμα επιπλέον πρόβλημα ασφαλείας.
Όπως επίσης και οι ίδιες οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποτελούν κρίσιμο παράγοντα καθώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει εάν στο μέλλον θα υπάρξει μία ελληνοτουρκική πολεμική σύγκρουση.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης ότι στην Γαλλία όπου το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας παράγεται από πυρηνικούς αντιδραστήρες, έχουν συμβεί πάνω από 20 ατυχήματα.
Ο πολυδιαφημιζόμενος γαλλικός αντιδραστήρας Superphenix έκλεισε το 1990 λόγω επικινδυνότητας πριν καλά καλά προλάβει να λειτουργήσει.
Τέλος, θεωρούμε γελοίο να αναφέρουν διάφοροι ειδικοί ότι στατιστικά είναι πολύ δύσκολο να συμβεί ένα πυρηνικό ατύχημα.
Η Στατιστική είναι μία επιστήμη που αν την πάρει κάποιος στα σοβαρά θα πρέπει να μη βγαίνει από το σπίτι του.
Είναι σα να λέμε πως εάν κάποιος μεταφέρει μαζί του μια βόμβα σε ένα αεροπλάνο στατιστικά είναι αδύνατον να υπάρχει δεύτερη οπότε αυτός θα είναι ασφαλής!
Μόνο που οι πιθανότητες έχουν ένα κακό: Όταν συμβεί το γεγονός πλέον γίνονται βεβαιότητες.
Επίσης, το πυρηνικό ατύχημα έχει μία ιδιαιτερότητα σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο ατύχημα.
Τα άλλα ατυχήματα όταν συμβούν έχουν ένα περιορισμένο χρονικό κύκλο ο οποίος κλείνει και η ζωή συνεχίζεται.
Στα πυρηνικά ατυχήματα όμως αυτό δεν ισχύει: Ο κύκλος μπορεί να κρατήσει εκατοντάδες χρόνια.
