Άρθρο του υποψήφιου Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδα Νεκτάριου Φαρμάκη, στο «Πρώτο Θέμα».
Ας πούμε αλήθειες: Τι σκέφτεται ένας πολίτης της Κρήτης, των Κυκλάδων ή της Μακεδονίας, ακούγοντας «Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας»; Στην καλύτερη περίπτωση: «Φτώχεια και δυστυχία». Και στην χειρότερη: «Τι είναι… αυτό;»
Και επιλέγω το δεύτερο ως χειρότερο γιατί μάλλον δεν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό από το να αγνοούν οι άλλοι ακόμα και την ύπαρξή σου. Αυτή είναι όμως η οδυνηρή αλήθεια για τη Δυτική Ελλάδα. Να είμαστε στο 2019 και ακόμα, ούτε μέσα στην χώρα να έχει πετύχει αυτή η Περιφέρεια να αποκτήσει αναγνωρίσιμη ταυτότητα.
Και αυτό το οδυνηρό αποτέλεσμα, είναι έργο μίας Περιφερειακής Αρχής και ενός Περιφερειάρχη. Που επί οκτώ χρόνια – δηλαδή από τότε που δημιουργήθηκαν οι αιρετές Περιφέρειες – ανέλαβε τη διαχείριση μίας προβληματικής Περιφέρειας και την έκανε… ακόμα πιο προβληματική, εξαιτίας της παλαιοκομματικής νοοτροπίας του και μίας – κακώς εννοούμενης – «ελέω κόμματος» εξουσίας που του δόθηκε.
Βέβαια, άλλο κόμμα ήταν αυτό που του έδωσε την εξουσία και άλλο αυτό στο οποίο γαντζώνεται σήμερα για να τη διατηρήσει. «Συντροφικό» το πρόβλημά του, μα και ακόμα μία τρανταχτή απόδειξη της πολιτικής… ποιότητας που πρεσβεύει, αφού δέχτηκε να συνδιαλλαγεί και να ανταλλάξει τα πάντα, για να παραμείνει γαντζωμένος στην καρέκλα του.
Έτσι λειτούργησε όλα τα χρόνια, όμως. Προσωπικά και μονοδιάστατα. Ποτέ δεν επεδίωξε τον ειλικρινή διάλογο και τη σύνθεση. Μόνο το «one man show». Και ποτέ δεν δημιούργησε έναν πραγματικό αναπτυξιακό σχεδιασμό για τη Δυτική Ελλάδα. Μόνο τακτικισμούς έκανε. «Διαχείριση» έργων και κονδυλίων, για να μην έχει μουρμούρες και να διατηρεί την εξουσία του.
Το πρώτο και κύριο που πρέπει να αλλάξει λοιπόν στην Δυτική Ελλάδα, είναι προφανές: Περιφερειακή Αρχή!
Ένα νέο ύφος και ήθος πρέπει να έρθει στην τοπική εξουσία. Μία Περιφερειακή Αρχή που θα επιδιώξει τον πραγματικό διάλογο και την ειλικρινή σύνθεση. Και η οποία θα φτιάξει ένα πραγματικό σχέδιο προόδου και όχι ένα συνονθύλευμα έργων, μικρών ή μεγαλύτερων, που δεν εντάσσονται σε κανέναν αναπτυξιακό σχεδιασμό.
Η Δυτική Ελλάδα είναι μία περιοχή τριών, μεγάλων σε δυνατότητες, νομών:
Την Αχαΐα του μεγάλου μητροπολιτικού κέντρου και λιμανιού της Πάτρας. Του ιστορικού λίκνου της εθνικής παλιγγενεσίας, Καλαβρύτων. Του Άγιου Ανδρέα. Της Αιγιάλειας με την ιστορική σταφίδα. Και του κάμπου της Δυτικής Αχαΐας.
Την Αιτωλοακαρνανία του μεγαλύτερου υδροφόρου ορίζοντα στην χώρα. Του Μεσολογγίου των Ελεύθερων Πολιορκημένων. Αλλά και των δυναμικών εξαγωγικών ιχθυοκαλλιεργειών του Ιονίου και του Αμβρακικού.
Και την Ηλεία. Τη γη της αθάνατης Ολυμπιακής φλόγας. Των απέραντων χρυσών αμμουδιών. Των μοναδικών οικοσυστημάτων της Στροφυλιάς, της Φολόης και του Καϊάφα. Και φυσικά, της μεγάλης και ικανής να θρέψει τη μισή Ελλάδα, Ηλειακής πεδιάδας.
Τρεις περιοχές με τόσο μεγάλο «πλούτο», είναι κυριολεκτικά να απορεί κανείς γιατί παραμένουν επί χρόνια τόσο φτωχές. Να απορεί και να… αγανακτεί.
Οι πολίτες της Δυτικής Ελλάδας είναι πια αγανακτισμένοι, λοιπόν. Και στις περιφερειακές εκλογές της 26ης Μαΐου, είναι βέβαιο πως θα βάλουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ένα σύστημα εξουσίας που λειτούργησε ως βαρίδι για τον τόπο τους.
Και τότε θα έρθει η δική μας σειρά να αποδείξουμε ότι, με την κοινωνία σύμμαχο και με στήριγμα τον υπαρκτό «πλούτο» της περιοχής, τελικά απαιτούσε σπάνια… ανικανότητα να παραμένει η Δυτική Ελλάδα στη θέση του ουραγού, σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εμείς δεν θα παραστήσουμε τους παντογνώστες. Ούτε θα προσπαθήσουμε να πείσουμε κανέναν ότι θα ανακαλύψουμε την πυρίτιδα.
Απλά, θα ανοίξουμε αληθινά τις πόρτες στην κοινωνία και θα επιδιώξουμε τον ειλικρινή διάλογο και την πραγματική σύνθεση ιδεών και απόψεων. Και θα δημιουργήσουμε τον πρώτο, πραγματικό στρατηγικό σχεδιασμό ανάπτυξης της Δυτικής Ελλάδας, στηριγμένο πάνω στα υπαρκτά πλεονεκτήματα, για να υπάρξουν και άμεσα αποτελέσματα.
Πόσο… μυαλό χρειάζεται άραγε για να καταλάβει κανείς ότι το παγκόσμιο brand της Αρχαίας Ολυμπίας μπορεί να αποτελέσει προμετωπίδα της επιχειρηματικής και τουριστικής εξωστρέφειας;
Και πόση… ικανότητα απαιτείται για να πετύχει κάποιος να εκμεταλλευτεί το πλούσιο υδάτινο δυναμικό, ώστε να ποτίζονται τα χωράφια του τόπου του;
Δεν είμαστε μάγοι, ούτε… σωτήρες. Είμαστε μόνο απλοί και λογικοί άνθρωποι που αγαπάμε τον τόπο μας και νοιαζόμαστε για εμάς και τα παιδιά μας.
Και που υποσχόμαστε, ότι εμείς δεν θα βάλουμε ποτέ πλάτη σε κανέναν υπουργό να στήνει φιέστες σε… χωράφια, με φόντο δύο φορτηγά και δύο μπουλντόζες, λαϊκίζοντας για την Πατρών – Πύργου, ενώ επί τέσσερα χρόνια δεν έπεσε ούτε ένα κυβικό τσιμέντου.
Δυτική Ελλάδα: Όλα από την Αρχή!
