γράφει ο Παντολέων Φλωρόπουλος

“Το 41% δεν υπάρχει”, είπε ο πρωθυπουργός σε συνέντευξή του. Αλλά πόσοι κατάλαβαν; Κι αν κατάλαβαν, τι περιεχόμενο έδωσαν σε αυτό που κατάλαβαν; Οι περισσότεροι το υποδέχτηκαν χαρμόσυνα: Ο Μητσοτάκης, είπαν, παραδέχεται ότι θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Και άρχισαν υπολογισμούς: Με ποιο κόμμα θα συγκυβερνήσει;

Με το ΠΑΣΟΚ, λέει. Άλλο κόμμα δεν υπάρχει. Ε, αφού η Νέα Δημοκρατία θα συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, αφού ο Μητσοτάκης ξέρει ότι θα χάσει την αυτοδυναμία στις εκλογές, προωθεί για αρχηγό του ΠΑΣΟΚ την Διαμαντοπούλου, την οποία έχει στο τσεπάκι του… Τέτοια κάνει ο Μητσοτάκης, αλλά δεν αρκείται σ’ αυτά. Ο Κασσελάκης κατηγόρησε το Μέγαρο Μαξίμου ότι εκπόνησε Σχέδιο ευτελισμού του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε ν’ αναδείξει κάποιο φερέφωνο της διαπλοκής στην ηγεσία του κόμματος.

Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης προωθεί δικό του αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ, δικό του στον ΣΥΡΙΖΑ. Σίγουρα είναι αυτός που προώθησε και την Κάμαλα Χάρις στην ηγεσία του κόμματος των Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Όχι, δεν είμαστε σοβαροί. Τίποτε απ’ όσα λέγονται κι απ’ όσα γίνονται στην πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι σοβαρό. Και, φυσικά, δεν αξίζει να παίρνει κανείς στα σοβαρά λόγια και πράξεις των πολιτικών προσώπων. Εντάξει, αλλά… τι να κάνεις όταν ξέρεις ότι αυτοί οι ασόβαροι τύποι αποφασίζουν για θέματα της κοινής ζωής;

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε μπλέξει! Η δημόσια ζωή της χώρας δεν υπόκειται σε κάποια λογική ακολουθία λόγων και πράξεων, υπόκειται όμως σε μία σχιζοφρενική διαχείριση των γεγονότων.

Από τα πολλά ζητήματα που προκύπτουν, ανθολογούμε το πιο πρακτικό, εκείνο που λέει ότι, πράγματι, ο κύκλος των αυτοδύναμων κυβερνήσεων έχει κλείσει, αλήθεια που φαίνεται να γνωρίζει ο πρωθυπουργός, όταν λέει ότι “το 41% δεν υπάρχει πια”. Είπε αυτό, δεν είπε όμως τι θα κάνει γι’ αυτό. Ούτε όφειλε να πει. Έχει όλο το δικαίωμα να κρατήσει κλειστά τα χαρτιά του. Έχουμε ωστόσο εμείς δικαίωμα, έχουμε και καθήκον, να διερευνήσουμε και να μάθουμε τι θα συμβεί, όταν στις επόμενες εκλογές δεν θα μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση από ένα κόμμα, θ’ απαιτούνται τουλάχιστον δύο.

Αυτόματα προκύπτει άλλο ζήτημα: Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ως δεδομένο το πρώτο κόμμα, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και πάμε στο αμέσως επόμενο ζήτημα: Ποιο θα είναι το δεύτερο κόμμα; Το δεύτερο αυτό ζήτημα σημαίνει πρακτικά ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ως δεδομένο ΚΑΙ το δεύτερο κόμμα, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Τρίτο ζήτημα: Είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ως δεδομένο ότι το πρώτο και το δεύτερο κόμμα θα σχηματίσουν κυβέρνηση. Αν όχι με το δεύτερο, με το τρίτο ή με το τέταρτο. Σε κάθε περίπτωση όμως, από το πρώτο κόμμα ΔΕΝ θ’ απαλλαχτούμε ποτέ… Κι όμως! Αυτά τα παρεπόμενα δεν απασχολούν τον κοσμάκη που καθοδηγείται από επιτήδειους κι ερμηνεύει την πολιτική με λογική καφενείου, μένει δε ανυποψίαστος για τις επιπτώσεις του λόγου του στο διαδίκτυο, ανυποψίαστος και για τις επιπτώσεις που θα έχει η ψήφος του στην κάλπη.

Διαβάζουμε κι ακούμε τα πιο τρελά πράγματα, κάθε μέρα. Ένας απέραντος αχός που μέσα του χάνονται οι λίγες εκείνες φωνές που – σε πείσμα των καιρών – ορθώνονται για να πουν δυο – τρία φωνήεντα, είναι όμως σταγόνα στον ωκεανό, σα να μη λέγονται. Μέσα στον απέραντο χυλό πνίγονται όλα. Ωραία και άσχημα… Η λύση αυτού του προβλήματος δεν θα έρθει από την πολιτική, ούτε από τους πολιτικούς. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω επειγόντως. Το είχαμε και το χάσαμε ή δεν το έχουμε και πρέπει να το εφεύρουμε, θα μείνει επί του παρόντος αναπάντητο.

agriniovoice.gr