1 τρισεκατομμύριο ευρώ έχουν φτάσει οι απώλειες για το ελληνικό Δημόσιο μετά από το 2009, με έναν ανύπαρκτο πρωτογενή τομέα και τουρισμό που σε λίγο θα κοστίζει πιο πολύ από τα κέρδη που αποφέρει.
Το ερώτημα παραμένει: πού οδεύει μία χώρα με τέτοιες οικονομικές συνθήκες και με τον ελάχιστο πληθυσμό που διαθέτει;
Το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί σε επίπεδα χωρίς προηγούμενο, παρά τις δεκαετίες λιτότητας, τα μνημόνια και το PSI του 2012.
Σήμερα, το χρέος αγγίζει τα 407 δισεκ. ευρώ, ενώ η ελληνική οικονομία έχει υποστεί απώλειες ΑΕΠ που ξεπερνούν το 1 τρισ. ευρώ από το 2009.
Πριν την είσοδο της χώρας στα Μνημόνια, το χρέος βρισκόταν στα 310 δισεκ. ευρώ, με το δημόσιο να κατέχει ταμειακά διαθέσιμα της τάξης των 7,159 δισεκ. ευρώ.
Ωστόσο, μετά από δεκατρία χρόνια σκληρών μέτρων και «κουρέματος» ομολόγων, το χρέος έχει φτάσει σε νέα ύψη, καταστρέφοντας κάθε προοπτική οικονομικής ανάπτυξης.
Η κρίση δεν περιορίζεται μόνο στα δημοσιονομικά, καθώς ο πρωτογενής τομέας βρίσκεται σε πλήρη παρακμή.
Οι αγρότες αντιμετωπίζουν συνεχώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής, έλλειψη επενδύσεων και μειωμένη ζήτηση στις εγχώριες και διεθνείς αγορές, καθιστώντας τον άλλοτε ισχυρό τομέα της ελληνικής οικονομίας σε αδύναμο κρίκο.
Η αδυναμία του κράτους να υποστηρίξει ουσιαστικά τους παραγωγούς έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου η αυτάρκεια της χώρας σε βασικά προϊόντα τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Παράλληλα, και ο τουρισμός, ο οποίος θεωρείται η «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, δεν μπορεί να καλύψει το τεράστιο κενό που αφήνει η παρακμή άλλων τομέων της οικονομίας, ιδιαίτερα με την αύξηση του κόστους παραγωγής του τουριστικού προϊόντος.
Άλλωστε, πώς μπορεί μια χώρα να στηριχτεί μακροπρόθεσμα σε έναν τομέα που εξαρτάται τόσο πολύ από εξωτερικές συνθήκες, ενώ οι άλλοι τομείς της οικονομίας καταρρέουν;
Η σημερινή κατάσταση, όπου το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ανέρχεται στο 168%, καθιστά την Ελλάδα πρωταθλήτρια στη συσσώρευση χρέους, αφήνοντας τη χώρα σε μια μόνιμη οικονομική περιδίνηση, χωρίς σαφείς προοπτικές για το μέλλον.
