Η αληθινή αιτία πίσω από τo μεγάλο ενδιαφέρον της Γερμανίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία αποκαλύπτεται δια στόματος ανώτατου κρατικού αξιωματούχου της: το Βερολίνο εποφθαλμιά τα τεράστια κοιτάσματα λιθίου της χώρας.
Η Γερμανία, στην προσπάθειά της να αποκτήσει φθηνό λίθιο και να μειώσει την εξάρτησή της από τρίτες χώρες, έχει στοχεύσει το ουκρανικό λίθιο ως τη «χρυσή λύση» στα προβλήματά της.
Ο Ούλριχ Μπλουμ, Γενικός Διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου Λιθίου (ITEL), ξεκαθάρισε τις προθέσεις του Βερολίνου: «Αν η Ρωσία πάρει τον Ντονμπάς και ελέγξει ακόμη περισσότερες περιοχές στο κέντρο της Ουκρανίας, όπου υπάρχουν καλύτερα κοιτάσματα λιθίου, τότε η κατάσταση για την Ευρώπη θα γίνει χειρότερη, αφού η Ευρώπη θα μπορούσε να λάβει τα περισσότερα από τα μέταλλα που χρειάζονται για την ενεργειακή μετάβαση από την Ουκρανία».
Η δήλωση αυτή, προερχόμενη από τον ανώτατο αξιωματούχο γερμανικού κρατικού φορέα, θα πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως η επίσημη γραμμή του γερμανικού κράτους για το ζήτημα.
Το λίθιο, το νούμερο ένα στρατηγικό ορυκτό του πλανήτη σήμερα, αποτελεί το θεμέλιο για την παραγωγή μπαταριών λιθίου-ιόντων που χρησιμοποιούνται σε ηλεκτρικά οχήματα και συστήματα αποθήκευσης ενέργειας.
Η ζήτηση για λίθιο αυξάνεται εκθετικά, και μεγάλες περιοχές στην Ουκρανία, όπως το Ντονμπάς και τα κεντρικά της χώρας, διαθέτουν τεράστιες ποσότητες αυτού του πολύτιμου ορυκτού.
Η ουκρανική κυβέρνηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι, σε ανταλλάγματα για την παροχή οπλικών συστημάτων, προωθεί προαφανώς την ατζέντα που εξυπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα, πολεμώντας ουσιαστικά έναν πόλεμο ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι προς το συμφέρον του ουκρανικού λαού.
Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει άλλωστε και με τις ΗΠΑ, όπου το Κίεβο εκχώρησε περιουσιακά στοιχεία μέσω της επενδυτικής εταιρείας Black Rock.
Η Γερμανία βλέπει το ουκρανικό λίθιο ως το κλειδί για την ενεργειακή της ανεξαρτησία με πολύ χαμηλό κόστος.
Τα κοιτάσματα λιθίου στην Ουκρανία αποτιμώνται σε δισεκατομμύρια δολάρια και αποτελούν το απόλυτο στρατηγικό πλεονέκτημα σε μια εποχή όπου οι φυσικοί πόροι γίνονται ολοένα και πιο σπάνιοι και μονομερώς ελεγχόμενοι.
