«Η οργή μας θα μεταμορφώνεται σε δύναμη. Εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Δεν κινούμαστε από σκοπιμότητες. Λαχταρούμε να βγούμε από τον βούρκο και να αναπνεύσουμε ελεύθερα» τόνισε η Μαρία Καρυστιανού σε εκδήλωση που έγινε στον Βόλο για το έγκλημα στα Τέμπη.
Σε δηλώσεις της η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών και μητέρα της 20χρονης Μάρθης, που σκοτώθηκε στα Τέμπη τόνισε ότι για τις οικογένειες των θυμάτων είναι κάθε μέρα ένας χειρότερος Γολγοθάς. «Ελπίζουμε πολύ πολύ γρήγορα να έρθει η τιμωρία και να μπορούμε να αναπνέουμε πιο εύκολα. Ευχαριστώ πάρα πάρα πολύ τον κόσμο, σας ευχαριστούμε που είστε δίπλα μας».
Σε ερώτηση για την πειθαρχική έρευνα που διέταξε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη σε βάρος της εισαγγελέως Λάρισας, η οποία απέρριψε μήνυση συγγενών κατά του Χρ. Τριαντόπουλου για το μπάζωμα, η κ. Καρυστιανού τόνισε:
«Ήταν τόσο αδιανόητη η κίνηση της εισαγγελέως Λαρίσης που δεν θα μπορούσε η κ. Αδειλίνη να πράξει διαφορετικά. Η ντροπή για τη Δικαιοσύνη ήταν αρχειοθέτηση της μήνυσής που καταθέσαμε. Η κατηγορία για πλημμέλημα σε βάρος του Αγοραστού είναι εξοργιστική. Δεν μας ενδιαφέρει να γίνει γρήγορα η δίκη, αλλά να γίνει σωστή ανακριτική διαδικασία για να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία. Και αυτά που έκρυψαν και όπου κι αν τα πέταξαν, εμείς θα τα βρούμε, θα τα συγκεντρώσουμε και θα γίνει σωστή δίκη».
«Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε ως εκπρόσωποι του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών για τα παιδιά μας, τα νεκρά παιδιά μας. Και είναι πολύ δύσκολα για εμάς μετά και τα τελευταία γεγονότα με την ανεύρεση οστών σε χώρο άσχετο από αυτό του δυστυχήματος”, ανέφερε κατά την άφιξή της στο κτίριο του ΤΕΕ Μαγνησίας στον Βόλο, η Μαρία Καρυστιανού, η οποία «πνίγηκε» στην αγκαλιά του κόσμου, που συγκεντρώθηκε για να της εκφράσει την αλληλεγγύη του.
«Στις 28 Φεβρουαρίου 2023, άλλαξε η ζωή όλων μας. Με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα. Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια, αλλά ούτε και η εξουσία, όσον αφορά την δημόσια εικόνα της. Ένα φρικτό έγκλημα, γίνεται η αιτία για να φανερωθεί όλη η διεφθαρμένη πραγματικότητα, απόρροια χρόνιας κρατικής ασυδοσίας και ατιμωρησίας. Παθογένεια το χαρακτηρίζουν οι ειδικοί. Χρόνια παθογένεια το ονοματίζουν οι πραγματικοί ένοχοι και υπεύθυνοι.
Στην συνέχεια νίπτουν τας χείρας τους και συνεχίζουν την κανονικότητά τους, διατηρώντας αυτή την εγκληματική παθογένεια, επιδεικνύοντας πως το θέμα δεν τους αφορά. Λες και δεν είναι στις υποχρεώσεις τους, η θεραπεία και η λύση των προβλημάτων, που ταλανίζουν την κοινωνία. Δεν τους αγγίζουν καν αυτές οι απόψεις. Και ψέματα. Αδιανόητα, ξεδιάντροπα ψέματα, γεμάτα ειρωνεία και αλαζονεία. Η αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από την θέση που εκ γενετής με προόρισαν. Προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε.
Μα είναι δυνατόν; Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια και τα αυτιά μας; Συνηθίσαμε στην κακοποίηση; Πιστέψαμε ότι δεν μας αξίζει τίποτα καλό και ότι έτσι θα είναι πάντα η ζωή μας; Αβέβαιοι; Αυτό θεωρούν κανονικό; Μας απαντούν με γελοίο κυνισμό και αυθάδεια, παρακάμπτοντας το συμβάν» υπογράμμισε η Μαρία Καρυστιανού.
«Ως γονείς, μαζί με την κοινωνία, επιζητούμε την οριστική ίαση των παθογενειών, την θεραπευτική επάνοδο του κράτους δικαίου μέσα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, των διεφθαρμένων, των μόνιμα καλοβολεμένων εις βάρος όλων μας.
Ως μάνα που έζησε το απόλυτο κακό, βαρέθηκα, κουράστηκα και εξοργίστηκα γιατί άπειρες φορές, όλο αυτό τον καιρό βρέθηκα μπροστά στο εμπόδιο του «τίποτα δεν αλλάζει» και «δυστυχώς, ζούμε στην Ελλάδα». Αν κανείς δεν νοιάζεται για εμάς, θα φροντίσουμε εμείς. Δεν είναι κομματικό ζητούμενο η αξιοπρέπεια, είναι ανθρώπινο δικαίωμα, που απαιτούμε να επανέλθει άμεσα. Θα φωνάζουμε γι αυτό. Η οργή μας θα μεταμορφώνεται σε δύναμη. Εμείς δεν είμαστε σαν κι αυτούς. Δεν κινούμαστε από σκοπιμότητες. Λαχταρούμε να βγούμε από τον βούρκο και να αναπνεύσουμε ελεύθερα. Ας λείπουν τα παιδιά μας, τα αγαπάμε πιότερο ακόμη κι όταν τα είχαμε στην αγκαλιά μας. Τότε, που κοιμούνταν ακόμη στα κρεβάτια τους, ασφαλή, γεμάτα όνειρα και ελπίδα. Αγαπημένα μας παιδιά, μακάρι να γνωρίζαμε από πριν πόσο μεγαλώνει η καρδιά μας για να σας φτάσει».
