Η Δημοκρατία παραδίδει την εξουσία της στην Ολιγαρχία. Η οποία βασίζεται στην αστυνόμευση όχι μόνο της καθημερινής ζωής, αλλά της ίδιας της σκέψης…

Δανείζομαι το σχόλιο από λογαριασμό χρήστη του facebook, όχι από το ρεπορτάζ δημοσιογράφου, διότι, ως γνωστόν, οι δημοσιογράφοι είναι πουλημένοι και βάλθηκαν να ξεσκίσουν έναν τίμιο άνθρωπο που προσφέρει υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο….

Δανείζομαι το σχόλιο που έγραψε για τον ιδρυτή της Οργάνωσης «ο άλλος άνθρωπος» κάποιος (με όρους διασημότητας) ανώνυμος, ένας άγνωστος, άσημος πολίτης και μάλιστα κόντρα στην πλειοψηφία των πολλών – των αμέτρητων, να πεις – συγκινημένων πολιτών, οι οποίοι «κλαίνε με τον αμάραντο» για την αδικία που υφίσταται από τους δημοσιογράφους και την κυβέρνηση ένας a priori αθώος άνθρωπος…

Ο άσημος εκείνος πολίτης λέει λοιπόν στο facebook τα εξής – κατανοητά σε όλους – πράγματα, λίγα κι απλά:

«Ένας πατέρας πήγε το γιο του στον κύριο Πολυχρονόπουλο και του έδωσαν τα 100 ευρώ που ο μικρός μάζεψε από τα κάλαντα. Κι αυτός τα έπαιζε φρουτάκια. Ένας άλλος μάζευε κρέας και του το πήγαινε κάθε εβδομάδα. Κι αυτός το πουλούσε σε Πακιστανούς με μαγαζιά. Πολιτικοί έσπευδαν να ανακατέψουν τις κατσαρόλες του μπροστά στις κάμερες. Κι όμως αυτός ο κύριος δίχως εισόδημα, ξόδευε χιλιάδες ευρώ σε τζόγο και μπουζούκια κι έβγαζε ανακοινώσεις ζητώντας χρήματα, τάχα για να ταΐσει τους φτωχούς. Ήταν κύριος, είπε η τραγουδίστρια κυρία Δελλή. Γιατί ήταν κύριος; Επειδή ξόδευε 10χίλιαρα σε λουλούδια, αλλά τα πλήρωνε αμέσως, μετρητοίς»…

Κύριος λοιπόν… Τι θέλουν τώρα οι αλήτες οι δημοσιογράφοι και ξεσκίζουν έναν κύριο;

Πολλοί στα social media τον έβαλαν μάλιστα εικόνισμα δίπλα στον – άλλο διωκόμενο επίσης από τους δημοσιογράφους ρασοφόρο – ιδρυτή της «Κιβωτού του κόσμου». Τους έβαλαν μαζί για να δείξουν στο ευρύ αναγνωστικό κοινό πόσο καθίκια είναι οι δημοσιογράφοι.

Αλήθεια είναι ότι δεν απέχουμε πολύ από τη μέρα εκείνη που αυτούς τους δύο φιλάνθρωπους θα τους ανακηρύξουμε σε αγίους. Αυτούς και τόσους άλλους, τόσους κι άλλους τόσους…

Ε, ναι, κύριος. Αφού πλήρωνε τα λουλούδια στα μπουζούκια τοις μετρητοίς, ήταν – κατά την ωραία τραγουδίστρια κυρία Δελλή – κύριος.

Όλοι αυτοί οι πολίτες που… η απατεωνιά κάθε αγύρτη τους θυμίζει πόσο αγύρτες είναι οι δημοσιογράφοι, είναι οι πολίτες που έχουν πάντα δίκιο. Σε όλα. Έχουν δίκιο ακόμα κι όταν ο εισαγγελέας είναι καταπέλτης. Εντάξει.

Από μια πλευρά, έχουν δίκιο. Έχουν, επειδή έχουν το αναφαίρετο δημοκρατικό δικαίωμα να λένε και να γράφουν ό,τι θέλουν. Και, φυσικά, δεν έχουν κανένα χρέος να επανορθώσουν ψέματα, ύβρεις και συκοφαντίες που διέπραξαν, όταν ο εισαγγελέας αποδείξει με ατράνταχτα στοιχεία ότι όλες οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν, είναι αληθείς, όχι κατασκευές των αλητών της δημοσιογραφίας. Όλα καλά.

Την επόμενη μέρα όμως… φτου κι απ’ την αρχή. «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου». Πού βγάζει αυτό;

Α, εδώ… δεν σας έχω καλά νέα… Μπορώ να πω με σιγουριά ότι βγάζει στο βίαιο ξήλωμα όλων των θεσμών που τυχαίνει να λέγονται Δημοκρατικοί θεσμοί.

Και τι γίνεται, κύριε, μετά από το ξήλωμα των Δημοκρατικών θεσμών; Να το πούμε κι αυτό…

Γίνεται «το έλα να δεις»… Η Δημοκρατία παραδίδει την εξουσία της στην Ολιγαρχία. Η οποία βασίζεται στην αστυνόμευση όχι μόνο της καθημερινής ζωής, αλλά της ίδιας της σκέψης…

Αυτοί που σήμερα έχουν δικαίωμα να γράφουν και να λένε ό,τι τους κατέβει, χωρίς να τους πειράζει κανείς, τότε… α, τότε… θα τους μπαγλαρώνουν, μόνο και μόνο επειδή έγραψαν μία λέξη που, στο μεταξύ, διαγράφηκε από το λεξικό της πολιτικής ορθότητας…

«Είν’ αλάργα το σκοτάδι; Κλείσ’ τα μάτια να το δεις»…

agriniovoice.gr