γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος
– ΟΛΟΤΑΧΩΣ οδεύουμε προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ούτε δύο μήνες δεν απέμειναν. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, σε ολόκληρη τη χώρα, ανακοινώνουν τους συνδυασμούς τους. Με κάποιους/κάποιες – όπως και στην περιοχή μας – να το κάνουν αυτό με ειδικές συγκεντρώσεις – φιέστες, αφού έχουν, όπως φαίνεται, μπόλικο χρήμα για ξόδεμα!
Κι εμείς οι δημότες που, για μια ολόκληρη 5ετία, τούς/τις κατηγορούσαμε για “ανύπαρκτο έργο”, για δρόμους καρμανιόλες, για ανυπαρξία έργων υποδομής, για “στημένες” Μελέτες έργων, για έργα που “γίνονται” και δε φαίνονται, για ανύπαρκτα αποχετευτικά δίκτυα, για ύδρευση από αμιαντοσωλήνες ακόμα, για μπαζωμένα ρέματα και ανύπαρκτη καθαριότητα, για…, για…, για…, οι ίδιοι εμείς τρέχουμε στις προεκλογικές τους φιέστες! Χειροκροτώντας τους και αγκαλιάζοντάς τους! Σαν φίλοι από παλιά…
– ΤΟ ΙΔΙΟ θα κάνουμε – θα το διαπιστώσουμε κι αυτό – και στις εθνικές εκλογές, οι οποίες, όπως όλα δείχνουν, θα έρθουν μετά απ’ “τα μπάνια του λαού”. Όλα όσα λέγαμε και γράφαμε για 4 χρόνια τώρα, για πρωθυπουργό, υπουργούς, βουλευτές, κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, όλες τις μούντζες, κατάρες και ύβρεις, όλα θα τα ξεχάσουμε και πάλι θα μπούμε – μπήκαμε ήδη – στα κομματικά “μαντριά”!Και, κάτι μού λέει μέσα μου, πως τώρα θα έχουμε μεγαλύτερη πόλωση από ποτέ, με στρατιές κομματικών “οπαδών” να συρρέουν προς τις πλατείες! Κυρίως “δεξιών” και “αριστερών”, αφού ποτέ δεν ξεφύγαμε απ’ αυτές τις εμφυλιοπολεμικές “ταμπέλες”. Ποτέ δεν ήμασταν ενωμένοι εμείς οι Έλληνες, τα 400 χρόνια σκλαβιάς άφησαν πολλά κουσούρια στο DNA μας, με μεγαλύτερο όλων την ανασφάλειά μας. Γι’ αυτό έχουμε και την ανάγκη προστασίας κάτω από “ομπρέλες” ισχυρών που ήταν, είναι και θα είναι, τα πολιτικά κόμματα. Άσε που και η Εκκλησία είχε, απ’ την πρώτη στιγμή που ιδρύθηκε ελληνικό κράτος μετά την “απελευθέρωσή” μας, τον πρώτο και κύριο λόγο και ρόλο. Και μόνο το γεγονός πως το τότε υπουργείο για την Παιδεία – συνδεόμενο και με τη θρησκεία – ονομαζόταν “Υπουργείο Εκκλησιαστικών και Παιδείας”, τα λέει όλα…
– ΜΕ ΑΥΤΑ τα δεδομένα λοιπόν, αν προσθέσουμε και την εξαθλίωσή μας (“πλήν Λακεδαιμονίων” πάντα) απ’ την απότομη και παρατεταμένη κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά κι ανθρωπιστική που βιώνουμε ως κοινωνία σήμερα, σαν τι να περιμένουμε, για το άμεσο τουλάχιστον μέλλον μας;;
Πόσοι πιστεύουμε, ειλικρινά όμως, πως ένα πολιτικό κόμμα – το οποιοδήποτε – θα μάς φέρει τον “παράδεισο” που δε μπορεί κάποιο άλλο, ανερχόμενο στην εξουσία;; Και μ’ εμάς τους πολίτες διχασμένους κι όχι ενωμένους;; Φοβάμαι πως μάς ξεφεύγει κάτι, πολύ σημαντικό μάλιστα: Πως, τη χώρα τούτη, δεν την κυβερνούν οι πρωθυπουργοί, ούτε οι υπουργοί, ούτε οι τοπικοί μας άρχοντες, δήμαρχοι και περιφερειάρχες. Την κυβερνούν συμφέροντα, κεντρικά και τοπικά. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ούτε τους υπουργούς του δεν ελέγχει!
Η διοικητική πυραμίδα, απ’ τα υπουργεία και κάτω μέχρι και τον τελευταίο διοικητή ή διευθυντή σε θέσεις ευθύνης, του κρατικού – και αυτοδιοικητικού – μηχανισμού, αποτελείται απ’ τα ίδια πρόσωπα για δεκαετίες και αυτοί διοικούν και διευθύνουν τα πάντα! Με αδιαφάνεια και αλληλοκαλύψεις παρανομιών! Ένα χάος επικρατεί εκεί όπου υπάρχει η πραγματική διοίκηση, από τα ίδια άτομα που απλά αλλάζουν θέσεις κατά καιρούς. Τίποτε απ’ αυτά δε γνωρίζει κανείς εκεί ψηλά, πόσο μάλλον ο πρωθυπουργός..
– ΚΑΙ ΓΙΑ να τεκμηριώσω τα παραπάνω να γράψω και κάτι πραγματικό που έλαβε χώρα στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο: Για μια παραλαβή έργου, επικεφαλής δημοτικής παράταξης ρώτησε: “Και πώς να γνωρίζουμε εμείς πως το έργο εκτελέστηκε κανονικά;;”, για να εισπράξει την κοφτή απάντηση απ’ τον πρόεδρο: “Γι’ αυτό υπάρχουν Επιτροπές Παραλαβής”! Και “πέρασε” ομόφωνα η παραλαβή, όπως κι όλες. Με την αντιπολίτευση, παντού και πάντα, ανύπαρκτη…
– ΕΠΟΜΕΝΩΣ, να ποιοι μάς κυβερνούν! Οι επιβλέποντες και οι Επιτροπές Παραλαβής Έργων και Προμηθειών. Με πολίτες – δημότες, δυστυχώς αδιάφορους. Κι, αν υπάρξουν και κάποιοι “ενεργοί πολίτες” – τέτοιοι θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας – το όλο αυτό διεφθαρμένο σύστημα, θα τούς “κράξει”, θα τούς πει “γραφικούς”, “βλαμμένους”, “ηλίθιους”, ακόμα και “βλήματα”! Το άκουσα κι αυτό τώρα τελευταία…
