Του Νικηφόρου Βαρονέτου
Οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος παίρνουν τις θέσεις τους στο παλκοσένικο για μια επιτυχημένη εκλογική παράσταση. Οι πρόβες και τα δοκιμαστικά δίνουν και παίρνουν. Κάθε θίασος επιδιώκει να κόψει τα περισσότερα, κατά το δυνατόν, εισιτήρια – ψήφους την 21η Μαΐου.
Το «σενάριο της παράστασης» του Κ. Μητσοτάκη προβλέπει μια αυτοδύναμη και ισχυρή κυβέρνηση της Ν.Δ. Ο ίδιος θεωρεί αδιανόητο έως επικίνδυνο να υπάρξει άλλη κυβέρνηση ακόμη κι’ αν το κόμμα του συγκεντρώσει το 30% ή και λιγότερο των ψήφων. Θέλει το 30% να κυβερνά το υπόλοιπο 70%. Η σχετική πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα να γίνεται απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Αυτό το ονομάζει «κυβερνητική σταθερότητα» και γι’ αυτό μεριμνά ο δικός του εκλογικός νόμος στις δεύτερες ή τρίτες εκλογές. Αυτή είναι η αποκαλούμενη «Αντιπροσωπευτική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία». Η μειοψηφία να κυβερνά χάρη στο «μαγειρείο» του εκλογικού νόμου.
Το «σενάριο της παράστασης» του Α. Τσίπρα προβλέπει μια «προοδευτική κυβέρνηση» με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο «προοδευτική» όπως αυτή του 2015 που ακύρωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και έφερε το τρίτο μνημόνιο. Ο ίδιος θέλει το κόμμα του να είναι πρώτο στην πρώτη κάλπη ώστε να επιχειρήσει μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και ίσως και με κάποιο άλλο κόμμα. Απορρίπτει «κυβέρνηση των ηττημένων» από το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο κόμμα ακόμα κι αν αυτά έχουν συνολικά την πλειοψηφία των εδρών. Αν, όμως, χρειαστούν δεύτερες εκλογές η πρωτιά θα του δώσει το bonus του εκλογικού νόμου Μητσοτάκη. Απλή αναλογική εναντίον ενισχυμένης αναλογικής. Οι μεγάλοι «θίασοι» προτιμούν την ενισχυμένη αναλογική. Μ’ αυτήν έγιναν κυβέρνηση η Ν.Δ. το 2019 και ο ΣΥΡΙΖΑ, δύο φορές, το 2015.
Το «σενάριο της παράστασης» του Ν. Ανδρουλάκη προβλέπει να γίνει πάλι μεγάλη η «Δημοκρατική Παράταξη». Ναι, αυτή που ψήφισε τα τρία μνημόνια και έφερε στην Ελλάδα την Τρόϊκα. Ο ίδιος θέλει συγκυβέρνηση, από τις πρώτες εκλογές, μ’ ένα από τα μεγάλα κόμματα αλλά όχι πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα. Μόνο σε μια κυβέρνηση τύπου «Λουκά Παπαδήμου» θα μπορεί να έχει ο ίδιος καθοριστικό ρόλο και το κόμμα του να επιβιώσει ως τρίτος «θίασος» του κυρίαρχου συστήματος.
Όλες οι βασικές πολιτικές που εφάρμοσαν στο παρελθόν ή θα εφαρμόσουν στο μέλλον και τα τρία αυτά κόμματα είναι ίδιες. Είναι πολιτικές επιλογές που δεν τις έχουν επεξεργαστεί τα ίδια, αλλά, τους δίνονται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τη Φραγκφούρτη και την Ουάσιγκτον. Οι ίδιοι είναι απλώς εντολοδόχοι ξένων κέντρων. Γι’ αυτό, τα βασικά θέματα που αφορούν τον συνολικό Ελληνισμό δεν αποτελούν αντικείμενο συζήτησης κατά την προεκλογική περίοδο. Δεν αποτελούν γιατί δεν υπάρχουν διαφορετικές επιλογές. Είναι άπαντες γκλομπαλιστές – οπαδοί των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης.
Η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. η ανακήρυξη της συνολικής ΑΟΖ και η οριοθέτησή της μ’ αυτήν της Κύπρου, η ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων και η αναγκαία ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας, η υβριδική τουρκική υπονόμευση της Θράκης, η απελευθέρωση της κατεχόμενης περιοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας, η Συμφωνία των Πρεσπών, το αφήγημα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και η μη αξιοποίηση των εγχώριων ενεργειακών πόρων, η παραγωγική ανασυγκρότηση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα, το τεράστιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ από το 2024 και η λιτότητα που συνεπάγεται, η ανακοπή του brain drain και η επανάκαμψη των ελλήνων μεταναστών, η αντιμετώπιση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος κ.α. δεν αποτελούν κυρίαρχα θέματα αντιπαράθεσης.
Μόνο το μεταναστευτικό εθίγη κάποια στιγμή με αφορμή τον φράχτη του Έβρου, που προχωράει όμως με ρυθμό «χελώνας». Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε ως υπερασπιστής του, σε αντίθεση με τον Τσίπρα που εξέφρασε αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητά του. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί λαθρομετανάστες εξακολουθούν να περνούν καθημερινά τα χερσαία και θαλάσσια ελληνικά σύνορα. Κανένας όμως από τους δύο «θιασάρχες» δεν είπε κουβέντα για την ιθαγένεια που χορηγείται κάθε χρόνο σε χιλιάδες μετανάστες, αλλοιώνοντας έτσι την ομοιογένεια του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό είναι το πιο καθοριστικό θέμα.
Μη έχοντας βασικές πολιτικές διαφορές τα τρία κόμματα αντιπαρατίθενται για σκάνδαλα και κουτσομπολιά. Στο κουκλοθέατρο πρέπει να φαίνεται ότι κάπου διαφέρουν. Στην αρχή ήταν η βίλα Ραγκούση, μετά το δάνειο Παπαθανάση, στη συνέχεια οι καταγγελίες κατά Γεωργούλη και πάει λέγοντας. Θα έχουμε και άλλα γαργαλιστικά επεισόδια. Ο ένας προσπαθεί να αποδείξει ότι ο άλλος είναι διεφθαρμένος – ανήθικος. Υπάρχει βέβαια και το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών που έχει ιδιαίτερη σημασία για τη λειτουργία των θεσμών και του πολιτικού συστήματος, αλλά, αυτό προέκυψε από το εξωτερικό.
Υπάρχουν και τα άλλα μικρότερα κόμματα εντός και εκτός Βουλής. Κανένα όμως από αυτά δεν φαίνεται να έχει μια συνολική εναλλακτική λύση και μια αξιόπιστη ηγεσία που να μπορεί να την εφαρμόσει. Για τα περισσότερο επικίνδυνα από αυτά το κυρίαρχο σύστημα φροντίζει είτε να μην τους επιτρέψει να συμμετάσχουν στις εκλογές είτε να τα διαλύσει πριν απ’ αυτές, ελπίζοντας ότι η αντισυστημική ψήφος θα κατευθυνθεί είτε σε κάποιο από τα κόμματα εξουσίας είτε στην αποχή.
Όλα τα σενάρια, όμως, εξαρτώνται από το εκλογικό αποτέλεσμα. Ο νόμος Μητσοτάκη της ενισχυμένης αναλογικής, που θα εφαρμοστεί σε τυχόν δεύτερες εκλογές, δίνει bonus στο πρώτο κόμμα, εφ’ όσον έχει τουλάχιστον το 25% των εγκύρων ψηφοδελτίων, 20 έδρες και για κάθε 0,5% πέραν του 25% μια επιπλέον έδρα. Στο τελικό αποτέλεσμα των εδρών παίζει ρόλο και το συνολικό ποσοστό των κομμάτων που δε θα εξασφαλίσουν το 3% για να μπουν στη Βουλή. Όσο υψηλότερο είναι αυτό το ποσοστό τόσο περισσότερες έδρες θα μοιραστούν τα κόμματα της Βουλής.
Η Ελλάδα, αντιμέτωπη με θανάσιμες απειλές, χρειάζεται αναμφίβολα μια ισχυρή κυβέρνηση, όχι όμως μια ισχυρή κυβέρνηση εντολοδόχων. Αν δεν μπορούμε, σ’ αυτήν τη φάση, να έχουμε μια ισχυρή πατριωτική κυβέρνηση, ας καταστήσουμε αδύναμη την κυβέρνηση συνεργασίας των εντολοδόχων, θα κάνει μικρότερη εθνική ζημιά. Γι’ αυτό τα τρία κόμματα του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος χρειάζεται να συρρικνωθούν σημαντικά. Η αποχή, το λευκό ή το άκυρο δεν είναι λύση.
Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr
