Η Ελλάδα είναι μια περιοχή, όπως και το σύνολο των χωρών της Μεσογείου, με ξηρή περίοδο του έτους (θέρος, αλλά και άνοιξη – φθινόπωρο), πράγμα που την κάνει να λειτουργεί, κυρίως, με τα υπόγεια νερά, σε αντίθεση με χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης όπου η κατάσταση είναι διαφορετική, αντίθετη.
Η αντιπαράθεση για την ιδιωτική ή δημόσια διαχείριση του νερού δεν είναι καινούργια. Διεξάγεται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Τα τελευταία όμως χρόνια, αυτή η αντιπαράθεση δεν είναι πλέον μόνο θεωρητική. Υπάρχουν αποτελέσματα ερευνών, που προκύπτουν από συγκεκριμένες εφαρμογές διαφορετικών μοντέλων διαχείρισης σε πολλές και διαφορετικές χώρες του κόσμου.
Το 2010, τα Ηνωμένα Έθνη δηλώνουν ότι η πρόσβαση σε καθαρό νερό και υγιεινή είναι ανθρώπινο δικαίωμα . Μια δεκαετία πριν, είχε εκδοθεί η Ευρωπαϊκή Οδηγία – Πλαίσιο περί Υδάτων, η οποία μεταξύ άλλων: α) καθορίζει ότι το νερό δεν είναι εμπορικό προϊόν όπως οποιοδήποτε άλλο, αλλά θα πρέπει να θεωρείται κληρονομιά, β) προτρέπει τις χώρες να παρέχουν υπηρεσίες ύδατος σε λογική τιμή γι’ αυτούς που το χρειάζονται, γ) ενθαρρύνει όλους τους πολίτες να συμμετέχουν στην προστασία και τη διαχείριση των υδάτων . Το 2003, η Ελλάδα εναρμονίζει το εθνικό δίκαιο με τις διατάξεις αυτής της Οδηγίας . Επίσης, με αφορμή το 6ο Παγκόσμιο Φόρουμ Νερού 2012, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δηλώνει ότι το νερό είναι κοινός πόρος της ανθρωπότητας και η πρόσβαση στο πόσιμο νερό είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα
Εδώ καιδεκαετίες, οι υποστηρικτές της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών παροχής νερού, αντιμετωπίζοντας το νερό ως εμπόρευμα, υποσχέθηκαν παγκόσμια αυξημένες επενδύσεις και μεγάλη αποτελεσματικότητα στη διαχείριση του νερού παγκόσμια. Έτσι, το 2010, το 12% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε νερό από ιδιωτικές εταιρείες . Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό δεν συνέβη μόνο σ’ εκείνα τα μέρη του κόσμου, που υπάρχει φυσική ή οικονομική σπανιότητα, αλλά και στις ΗΠΑ και ιδίως στην Ευρώπη, που κανενός είδους σπανιότητα δεν υφίσταται.
Ποιά ήταν λοιπόν τα αποτελέσματα της ιδιωτικοποίησης; Από μια έρευνα για την ιδιωτικοποίηση στις ΗΠΑ, κατά την οποία εξετάσθηκαν τα 10 μεγαλύτερα συστήματα ύδρευσης στις ΗΠΑ, προέκυψε ότι έπειτα από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, οι τιμές αυξήθηκαν 3 φορές πάνω από τον πληθωρισμό και οι λογαριασμοί νερού των νοικοκυριών κατά μέσο όρο τριπλασιάσθηκαν στα πρώτα 10 χρόνια.
Παντού, όπου υπήρξε ιδιωτικοποίηση, αυτή συνοδεύθηκε από υποβάθμιση της ποιότητας του νερού, αύξηση της απώλειας νερού, υποβάθμιση των υποδομών και αύξηση των τιμών . Ακόμα και το Παρίσι, που ήταν το διεθνές σύμβολο της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, το 2010 επιστρέφει σε δημόσια διαχείριση και σε ένα χρόνο εξοικονόμησε 35 εκατομμύρια ευρώ και μείωσε 8% τις τιμές. Ύστερα από δεκαετίες ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης, οι πόλεις στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο εγκαταλείπουν πλέον την ιδιωτική διαχείριση (Βερολίνο, Μόναχο, Στουτγάρδη, Παρίσι, Γκρενόμπλ, Μπορντώ, Τουλούζ, Μονπελιέ, Μασσαλία, Λιλ, Βρέστη, Μπουένος Άιρες κτλ)
Η μεγάλη όμως κομπίνα είναι στο γεγονός ότι τα τελευταία 20 χρόνια οικοδομήθηκε μια αγορά εμφιαλωμένου νερού μέσω μια μεθοδικής και πολύ αποτελεσματικής δυσφήμησης του δημοσίου συστήματος ύδρευσης. Η δυσφήμιση του δημοσίου συστήματος ύδρευσης συμβάλλει ταυτόχρονα: α) στην ιδιωτικοποίηση του συστήματος ύδρευσης και β) στην άνοδο της αγοράς του εμφιαλωμένου νερού .
Οι παγκόσμιες έρευνες για τις εφαρμογές διαχείρισης του νερού, ακόμα και στις αναπτυγμένες χώρες, έδειξαν ότι η υπόθεση της μείωσης κόστους με την ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης δεν επιβεβαιώνεται. Παρόμοια, η υπόθεση της χρηματοδότησης, της μεταφοράς τεχνογνωσίας και νέων τεχνολογιών με την ιδιωτικοποίηση επίσης δεν επιβεβαιώνεται. Οι τιμές που ζητούν οι εταιρείες για να κάνουν κάτι τέτοιο είναι μη-βιώσιμες . Διαπιστώνεται ότι, στην πραγματικότητα το θέμα δεν είναι απλά: δημόσιο ή ιδιωτικό. Το θέμα είναι η κοινοτική ιδιοκτησία, έλεγχος και διαχείριση. Η καλή λειτουργία της ύδρευσης απαιτεί τοπικό δημοκρατικό έλεγχο και διαχείριση .
Συμπερασματικά, το νερό είναι κοινωνικό αγαθό. Ο ίδιος ο χαρακτήρας των υπηρεσιών νερού ευνοεί τη δημόσια-κοινωνική διαχείριση των συστημάτων νερού.
ΕΜΕΙΣ ΞΑΚΑΘΑΡΑ ΛΕΜΕ
• Όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Το νερό αποτελεί δημόσιο – κοινωνικό αγαθό.
• Όχι στις συνενώσεις των ΔΕΥΑ. Ναι στη συνεργασία, όχι στη μεταφορά των προβλημάτων.
• Ναι στην κάλυψη των κενών οργανικών θέσεων προσωπικού, σύμφωνα με τον ΟΕΥ των ΔΕΥΑ.
• Ναι στην ενεργειακή ενίσχυση των ΔΕΥΑ και των Συνδέσμων Ύδρευσης.
• Ναι στον έλεγχο και την εποπτεία από τους Δήμους. Να μην υπαχθούν στη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας το νερό (ύδρευσης – άρδευσης) και τα αστικά απόβλητα.
Χρήστος Ρήγας υποψήφιος βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας Εθνικό κόμμα Έλληνες
