Στην Ευρώπη υπάρχουν, κατά πως φαίνεται, εισαγγελείς και η έκφραση “μαύρο ανέκδοτο” ταιριάζει στην δήλωση -αν και πέρασε απαρατήρητη- του Κώστα Τσιάρα, που υποσχέθηκε δικαστική συνδρομή στους Βέλγους! Για υποθέσεις που αποκαλύπτονται εκτός Ελλάδας, όση συνδρομή θέλετε. Μακρυά από την Ελλάδα και το Γουοτεργκέητ της.

Η Δικαιοσύνη, όπου υπάρχει, έχει τον λόγο κι εμείς δεν έχουμε παρά να εξετάσουμε το φαινόμενο Καïλή από πολιτική και κοινωνική άποψη. Η Εύα Καïλή είναι μία ωραία γυναίκα και ήταν ραγδαία ανερχόμενη πολιτικός. Άλλωστε, τί είναι η πολιτική στις μέρες μας; Ωραία εικόνα και οι κατάλληλοι φίλοι. Ήταν κάτι παραπάνω από αυτά: το πρότυπο του επιτυχημένου στις μέρες μας.

Μία ….φρέσκια φωνή της σοσιαλδημοκρατίας, όπως είπε ο κ. Πέτσας. Αν αναζητούσαν ένα πρόσωπο για να διαφημίσουν την “Μαξίμου Α.Ε.” -όπως αναζητούν πρόσωπο για την Marianne της Γαλλικής Δημοκρατίας-, το ιδανικό θα ήταν η Εύα Καïλή.

Η εγγονή που θρηνούσε στα ΜΜΕ τον ….σφαγιασθέντα υπό των κομμουνιστών παππού της, ασχέτως αν ο μακαρίτης πήγε από αυτή την αιτία ή από φυσικά αίτια. Οι μένουμε-Ευρώπη είχαν βρει στο πρόσωπο της Καïλή έναν έξοχο εκπρόσωπό τους, ενσαρκωτή των ιδανικών τους. Ο κ. Μπαμπινιώτης είχε εκθειάσει τον αγώνα της για την Μακεδονία, σε αντίθεση μ’ εμάς τους προδότες που νομίζαμε ότι ενισχύουμε την θέση της πατρίδας και αφαιρούμε την δυνατότητα της αναθεωρητικής ελίτ της Τουρκίας να μας πιέζει και από Βορράν.

Για μία τόσο τυχερή -μέχρι προχθές- γυναίκα, ένας διακεκριμένος συγγραφέας και εκπρόσωπος των μένουμε-Ευρώπη (μιάς και οι άλλοι είμαστε για Αφρική μεριά) διερωτήθηκε: «Είσαι νέα, όμορφη και πλούσια και έχεις το θράσσος να χρηματίζεσαι;» Φεύ όμως!

Ο Publilius Syrus διαπιστώνει: «Η τύχη είναι γυαλί: εκεί που λάμπει, θρυμματίζεται.»  Όσο  για το σύστημα Μητσοτάκη, που ήταν έτοιμο να την εντάξει στους κόλπους του, τώρα δίνει την εντολή να την κατασπαράξουν όσο πιο θεαματικά γίνεται, προκειμένου να αποσπάσουν την προσοχή από τον ίδιον και τις υποκλοπές. Προφανώς ο ίδιος πιστεύει ότι η δική του τύχη θα είναι αιώνια.

*  Ο  Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ

agriniopress.gr

Ακόμη και την άλωση της Τριπολιτσάς, δύο και πλεόν αιώνες μετά, έβαλαν στο τραπέζι οι Τούρκοι, που θέλουν μάλιστα να προσφύγουν και στη διεθνή Δικαιοσύνη.

Η φιλοκυβερνητική εφημερίδα Yeni Safak γράφει ότι «το έγκλημα της Ελλάδας κατά της ανθρωπότητας, που μετέτρεψε την εξέγερση του 1821 κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε σφαγή περισσότερων από 50.000 Τούρκων, Εβραίων και Αλβανών στην Τρίπολη, θα οδηγηθεί στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο».

Φιλοξενεί μάλιστα και δηλώσεις του Ιρφάν Τατλίογλου, προέδρου της Τουρκμενικής Ένωσης Γιορούκ του Τουρκικού Κόσμου, που δήλωσε ότι «έχουν λάβει υποστήριξη από τα κόμματα στην τουρκική εθνοσυνέλευση και από την Τουρκική Ιστορική Εταιρεία».

Ο Τατλίογλου δήλωσε ακόμη ότι η Ελλάδα γιόρτασε την 200ή επέτειο της «σφαγής» ως ημέρα τιμής και πρόσθεσε ότι σκοπεύει να φέρει στην ημερήσια διάταξη αυτή την απάνθρωπη σκληρότητα της Ελλάδας.

Ακόμη, εξήγησε ότι συναντήθηκαν επίσης με ομάδες των πολιτικών κομμάτων στην τουρκική εθνοσυνέλευση και βρήκαν υποστήριξη. «Θα μετατρέψουμε τις πληροφορίες και τα έγγραφα της σφαγής σε φάκελο και βιβλίο, θα τα παρουσιάσουμε στα διεθνή δικαστήρια και θα φέρουμε στο φως ότι πρόκειται για γενοκτονία, θηριωδία και σφαγή», δήλωσε.

Λεκές της ιστορίας η άλωση της Τριπολιτσάς το 1821»

Υπενθυμίζεται πάντως πως δεν είναι η πρώτη φορά που οι Τούρκοι «θυμούνται» την Άλωση της Τριπολιτσάς αφού και σε πολιτικό επίπεδο το υπουργείο Εξωτερικών είχε την χαρακτηρίσει «λεκέ για την ιστορία».

«Πέρασαν 200 χρόνια από τότε που δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι σφαγιάστηκαν βάναυσα και αλύπητα στην Τριπολιτσά. Η απάνθρωπη αυτή σφαγή, στόχο είχε να μην αφήσει ούτε έναν Τούρκο στην Πελοπόννησο και έτσι πέρασε στην ιστορία ως μαύρος λεκές» ανέφερε σε περσινή ανάρτηση το τουρκικό ΥΠΕΞ που συνοδευόταν από γράφημα που δείχνει χάρτη της Πελοποννήσου με πληγή να αιμορραγεί στη θέση της Τρίπολης.

 

Πηγή: protothema.gr

Η Κερασίνα Ραυτοπούλου και ο Κυριάκος Αντωνάκος, συνεργάτες του Ινστιτούτου ΕΝΑ, αναλύουν την πορεία του κόστους διάσωσης των ελληνικών τραπεζών και τη σημερινή κατάστασή τους.

Η περιγραφή μιας δεκαετίας κρίσης χρέους και χρηματοπιστωτικής αστάθειας με επακόλουθο την υπογραφή τριών προγραμμάτων χρηματοδοτικής στήριξης της ελληνικής οικονομίας, αναμφίβολα εμπεριέχει το σκέλος των ανακεφαλαιοποιήσεων και της «εξυγίανσης» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που είχε ως αποτέλεσμα αυτού του χειρισμού την ανάδειξη δύο μεγάλων χαμένων, που είναι το Ελληνικό Δημόσιο και οι Έλληνες φορολογούμενοι. Πέραν των σημαντικών απωλειών του Ελληνικού Δημοσίου, χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία για τη ριζική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του τραπεζικού συστήματος, που δώδεκα χρόνια μετά, διατηρεί παθογένειες του παρελθόντος, αδυνατώντας να επιτελέσει τον ρόλο που είναι χρήσιμο να έχει και δεν είναι άλλος από την υποστήριξη των χρηματοδοτικών αναγκών της πραγματικής οικονομίας προς όφελος της κοινωνίας, παραμένοντας παράλληλα η αδύναμη κινητήριος δύναμη ανάπτυξης. Συγχρόνως και κατά γενική ομολογία, το τραπεζικό σύστημα κάθε άλλο από πιο ανταγωνιστικό και πλουραλιστικό μπορεί να χαρακτηριστεί σήμερα, καθώς ο εξαιρετικά υψηλός βαθμός συγκεντροποίησης της τραπεζικής αγοράς στις τέσσερις συστημικές τράπεζες, δημιουργεί το έδαφος και τις προϋποθέσεις για εναρμονισμένες πρακτικές.

Η παρούσα ανάλυση, καταδεικνύει τις απώλειες που επήλθαν στην αξία των μετοχών των τραπεζών που κατέχει το ΤΧΣ, αποτυπώνοντας τη μεγάλη ζημιά του Ελληνικού Δημοσίου τη χρονική περίοδο από το 2012 έως το 2021 με την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίηση της Τράπεζας Πειραιώς που σωρευτικά ζημίωσε το Ελληνικό Δημόσιο κατά 1,9 δισ. ευρώ (συνολική σωρευτική ζημιά από τη μετατροπή των CoCos σε κοινές μετοχές: 1,55 δισ. ευρώ και ζημιά από τη συμμετοχή στην Αύξηση Μετοχικού Κεφαλαίου: 352,7 εκατ. ευρώ που προκύπτει από 306.703.672 μετοχές που απέκτησε το ΤΧΣ σε τιμή 1,15 ευρώ).

Η σειρά των γεγονότων έχει ως εξής:

Το τραπεζικό σύστημα βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων με την έναρξη της κρίσης το 2009. Μια κρίση που αν και στο ξεκίνημα της είχε όλα τα χαρακτηριστικά της δημοσιονομικής κρίσης (υψηλό χρέος και αδυναμία εξυπηρέτησής του σε συνδυασμό με κατάρρευση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και αδυναμία δανεισμού από τις αγορές, ύφεση, ακρίβεια, ανεργία κ.ά.), σύντομα εξελίχθηκε και σε κρίση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος. Η εξέλιξη αυτή είχε ως βασικό επιταχυντή τις διαχρονικές παθογένειες του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, οι οποίες εν πολλοίς δεν αντιμετωπίστηκαν επαρκώς κατά το διάστημα της κρίσης και ειδικότερα στα πρώιμα στάδιά της. Η υψηλή εξάρτηση του τραπεζικού τομέα από το Δημόσιο (π.χ. ομόλογα) και οι δυσμενείς συνέπειες από την εφαρμογή του PSI («κούρεμα» δημοσίου χρέους - με καταγραφή ζημιών για τις τράπεζες), καθώς και η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αλλά και των μακροοικονομικών και μικροοικονομικών δεικτών, είχαν άμεσες επιπτώσεις στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών και της κεφαλαιακής τους επάρκειας. Αυτό οδήγησε ξανά την κρίση στο Δημόσιο (με όρους κόστους) το οποίο ανέλαβε την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και τους τρεις γύρους ανακεφαλαιοποίησής του.

Στο πλαίσιο της εξυγίανσης και ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού συστήματος, η αξία συμμετοχής του Δημοσίου στις Τράπεζες (δηλαδή η ενίσχυση των τραπεζών με αύξηση του δημόσιου χρέους) σύμφωνα με τις ενδιάμεσες οικονομικές καταστάσεις του ΤΧΣ καθώς και την ΤτΕ ξεπερνά τα 50 δισ. ευρώ:

Αξιολογώντας τις περιόδους διακυβέρνησης της χώρας σε σχέση με την απώλεια της αξίας συμμετοχής του Δημοσίου στις Τράπεζες, όπως αποτυπώνεται στις οικονομικές καταστάσεις του ΤΧΣ, διαπιστώνεται ότι:

• Απώλεια της τάξης των 27,1 δισ. ευρώ αφορούσε τη διακυβέρνηση της περιόδου 2012-2014, καθώς η εναπομείνασα αξία των 49,7 δισ. ευρώ διαμορφωνόταν σε 22,5 δισ. ευρώ (11,6 δισ. ευρώ αξία μετοχών τραπεζών που κατείχε το ΤΧΣ και 10,9 δισ. ευρώ αξία ομολόγων EFSF στο ΤΧΣ).

• Απώλεια της τάξης των 11,9 δισ. ευρώ αφορούσε τη διακυβέρνηση της περιόδου 2015-2019, καθώς η εναπομείνασα αξία των 22,5 δισ. ευρώ, πλέον της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης 5,7 δισ. ευρώ του 2015, διαμορφωνόταν σε 3,426 δισ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2019 οπότε και ξεκίνησε η νέα διακυβέρνηση μετά τις εκλογές του Ιουλίου (χωρίς να υπολογίζονται τυχόν διαθέσιμα του ΤΧΣ), με την αξία να διαμορφώνεται τον Μάρτιο του 2021 σε 1,45 δισ. ευρώ.

• Είναι φανερό λοιπόν ότι τη διετή περίοδο 2012-14 καταγράφηκε η υπερδιπλάσια απώλεια σε σχέση με την τετραετή περίοδο 2015-19 και καταδεικνύεται η πλήρης αστοχία των δύο πρώτων ανακεφαλαιοποιήσεων του 2013 και του 2014, που, εξαιτίας της αποτυχίας τους, οδήγησαν στην τρίτη.

Δεν αποτελεί μυστικό άλλωστε ότι οι πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονταν μέσω των «μεταρρυθμίσεων» και στα πλαίσια ολοκλήρωσης των κύκλων των αξιολογήσεων των Προγραμμάτων για την εκταμίευση των ποσών στήριξης της ελληνικής οικονομίας, σημείωσαν σημαντικές αστοχίες και ουκ ολίγες φορές έχει αναγνωρισθεί από τους εξωτερικούς δρώντες («τρόικα»), ότι εξαρχής είχαν λανθασμένο σχεδιασμό. Εξαίρεση δεν αποτέλεσε το τραπεζικό σύστημα για το οποίο πέραν της κομβικής σημασίας του και της τεχνικής πολυπλοκότητας της χρηματοπιστωτικής λειτουργίας, καθώς και των χρόνιων παθογενειών του, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν τα ισχυρά κατεστημένα συμφέροντα, καθορίζοντας τον ρου των εξελίξεων και της αποτυχίας των δύο πρώτων ανακεφαλαιοποιήσεων.

Επομένως, σταχυολογώντας τα στοιχεία της αποτυχίας των δύο πρώτων ανακεφαλαιοποιήσεων, που οδήγησαν στην τρίτη, διακρίνονται κυρίως οι εξής παράγοντες:

• Η διάψευση, από την πραγματικότητα που τις ακύρωσε, των προσδοκιών που τεχνηέντως καλλιεργούταν από την αρχή της κρίσης περί οικονομικής ανάκαμψης μετά τις επώδυνες πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής, με συνέπεια, εν τέλει, βαθύτερη ύφεση, μεγάλη άνοδο της ανεργίας και απομάκρυνση οποιουδήποτε ενδιαφέροντος επένδυσης λόγω του υψηλού ρίσκου.

• Η αποκλειστική σύνδεση της κεφαλαιακής ενίσχυσης με την κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών χωρίς αυτή να συνδυάζεται με την «εκ βάθρων» αλλαγή του μοντέλου του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, του οποίου οι παθογένειες είχαν ήδη διαπιστωθεί και αναδειχθεί κατά τις περιόδους των ανακεφαλαιοποιήσεων.

• Η μη σύνδεση των ανακεφαλαιοποιήσεων με την επίλυση των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια), μολονότι αυτά αυξάνονταν ραγδαία με τις τράπεζες να εμφανίζουν εξαιρετικά χαμηλή διαχειριστική ικανότητα. Συνδυαστικά, ένα συγγενές πρόβλημα ήταν η εξαιρετικά αργοπορημένη δημιουργία ολοκληρωμένου πλαισίου δευτερογενούς αγοράς κόκκινων δανείων. Σημειώνεται πως τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αυξήθηκαν από 9,5% το 2009 σε 43,5% το 2014.

• Η μη σύνδεση των ανακεφαλαιοποιήσεων με μέτρα εταιρικής διακυβέρνησης. Είναι διεθνής πρακτική όταν το κράτος στηρίζει κεφαλαιακά τις τράπεζες, να αλλάζουν οι διοικήσεις των τραπεζών, να ενισχύονται οι κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης και η διαφάνεια στη λειτουργία τους. Φαίνεται πως η διασύνδεση του πολιτικού συστήματος με τις τράπεζες και με συμφέροντα στα ΜΜΕ αγνόησε το δημόσιο συμφέρον.

• Καθώς η ελληνική οικονομία επιδεινώθηκε, ο φόβος για την ασφάλεια των καταθέσεων οδήγησε σε πρωτοφανή διαρροή καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα προς διάφορους προορισμούς.

Η κατάσταση των τραπεζών στο τέλος του 2014 (σύμφωνα με τις καταστάσεις της ΤτΕ για τα αντίστοιχα έτη) ήταν περίπου η ακόλουθη:

Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια από 14,2 δισ. ευρώ το 2008 έφτασαν περίπου τα 97,7 δισ. ευρώ. Δηλαδή σχεδόν επταπλασιάστηκαν. Παράλληλα η σταδιακή μείωση (κατά 19%) της χρηματοδότησης νοικοκυριών και επιχειρήσεων από το 2009 έως και το 2014 αποτέλεσε τη χαριστική βολή στην παραγωγική ζωή του τόπου. Δηλαδή περιορισμένη παροχή ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, συνθήκη που σε σημαντικό βαθμό συνεχίζει μέχρι και σήμερα.

Σε αυτές τις συνθήκες, το δίμηνο Δεκεμβρίου 2014 – Ιανουαρίου 2015, από όταν δηλαδή προκηρύχθηκαν πρόωρες εκλογές από την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, οι καταθέσεις μειώθηκαν κατά 16,2 δισ. ευρώ, ενώ από το Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο 2015 μειώθηκαν κατά 25,9 δισ. ευρώ. Η μεγαλύτερη, όμως, εκροή καταθέσεων, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ συνέβη από τον Σεπτέμβριο του 2009 έως τον Ιούνιο του 2012, οπότε διέφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες, κυρίως με προορισμό τράπεζες του εξωτερικού, 87 δισ. ευρώ (ήτοι, το 36,2% των καταθέσεων).

Η σημαντικότερη μαρτυρία για την αποτυχία των χειρισμών των χειρισμών την περίοδο 2012-2014 βρίσκεται στην Επικαιροποιημένη Ανάλυση Βιωσιμότητας του ΔΝΤ (IMF Country Report No 15/186, July 14, 2015): «ελλείψει ριζικής λύσης στα ζητήματα διακυβέρνησης που αποτελούν τη ρίζα των προβλημάτων του ελληνικού τραπεζικού συστήματος»[στο πρωτότυπο absent a radical solution to the governance issues that (are at the root of the problems of the Greek banking system)]. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αντίστοιχη περίπτωση κατάρρευσης του πιστωτικού συστήματος στη Σουηδία, μεταξύ 1990 και 1993, το κράτος παρενέβει δραστικά. Με την εκδήλωση της κρίσης οι τράπεζες κρατικοποιήθηκαν, οι υπεύθυνοι αντικαταστάθηκαν και οι νέες διοικήσεις εφάρμοσαν γενναία προγράμματα ανασυγκρότησης.

Η ελληνική οικονομία το 2014 παρουσίασε πρωτογενές πλεόνασμα εκτός στόχων (0,4%, αντί στόχου 1,5% του ΑΕΠ), που σε συνδυασμό με τον αναιμικό ρυθμό ανάπτυξης (0,5% του ΑΕΠ), αποτέλεσαν γεγονότα που επηρέασαν αρνητικά και τις αποτιμήσεις των τραπεζών, των οποίων οι προβλέψεις για μελλοντική κερδοφορία και πιστωτική επέκταση δεν ήταν ακριβείς, διαψεύδοντας το success story που τεχνηέντως είχε καλλιεργηθεί. Σημαντικά αρνητικό αντίκτυπο είχε και η μη ολοκλήρωση της 5αξιολόγησης στο τέλος του 2014, μετακυλίοντας εκκρεμότητες 18 μηνών στην κυβέρνηση που ακολούθησε το 2015.

Επιπρόσθετα, ουδέποτε αξιοποιήθηκε η πολύτιμη ευκαιρία για τον ριζικό ανασχεδιασμό των επιχειρηματικών μοντέλων του εγχώριου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ειδικά κατά τις αρχικές ανακεφαλαιοποιήσεις, καθώς οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής επικεντρώθηκαν σε δύο βασικούς στόχους: α) στη διαφύλαξη του ιδιωτικού χαρακτήρα της διοίκησης των τραπεζών, β) στη συγκεντροποίηση του τραπεζικού συστήματος.

Στον ακόλουθο πίνακα και γράφημα αποτυπώνονται οι πηγές χρηματοδότησης των ανακεφαλαιοποιήσεων των συστημικών τραπεζών και η ποσοστιαία συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο των συστημικών τραπεζών κατά την εξέλιξη των ανακεφαλαιοποιήσεων:

Στην πρώτη ανακεφαλαιοποίηση, απαιτήθηκε μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό (10%) κάλυψης της ΑΜΚ από ιδιώτες μετόχους προκειμένου να διατηρηθεί η ιδιωτική διοίκηση των τραπεζών. Το ΤΧΣ συμμετείχε με 25 δισ. ευρώ και οι ιδιώτες μέτοχοι με 3,1 δισ. ευρώ. Ουσιαστικά, μετά την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης το κράτος κατείχε περισσότερο από το 80% των μετοχών των συστημικών τραπεζών, χωρίς όμως να αποκτήσει δικαίωμα στην επιλογή των διοικήσεών τους.

Στη δεύτερη ανακεφαλαιοποίηση το 2014, η οποία ήταν παραδοχή της αποτυχίας της πρώτης ανακεφαλαιοποίησης, η τότε κυβέρνηση έλαβε νομοθετική πρωτοβουλία (ν.4254/14), μέσω της οποίας παρεχόταν η δυνατότητα στο ΤΧΣ να πουλήσει το σύνολο ή μέρος των μετοχών του ακόμη και κάτω από την τρέχουσα τιμής της αγοράς, ενώ δεν του επιτρεπόταν να συμμετάσχει στην ΑΜΚ, εκτός και εάν χρειαζόταν επιπλέον κάλυψη κεφαλαίων μετά τη συμμετοχή των ιδιωτών. Η εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα την κάλυψη των ΑΜΚ συνολικού ύψους 8,3 δισ. ευρώ από ιδιώτες, με κόστος τη μεγάλη υποτίμηση των μετοχών του ΤΧΣ που ήταν πλειοψηφικός μέτοχος και συνεπακόλουθα απώλεια της αξίας τους κυρίως λόγω της μεγάλης μετοχικής αραίωσης (stock dilution).

Κοινό χαρακτηριστικό της πρώτης και δεύτερης ανακεφαλαιοποίησης αποτελεί το γεγονός ότι το κράτος κατέστη ο μεγαλύτερος μέτοχος του εγχώριου τραπεζικού συστήματος, χωρίς όμως να είναι σε θέση να αλλάξει τις ιδιωτικές διοικήσεις των συστημικών τραπεζών. Είναι φανερό λοιπόν ότι πέρα από την απώλεια της τάξης των 27,1 δισ. ευρώ της αξίας των μετοχών του ΤΧΣ, κατά τη διάρκεια της περιόδου 2012-2014, απωλέσθηκαν και σημαντικά δικαιώματα του κράτους στη διοίκηση των τραπεζών στις οποίες τελούσε πλειοψηφικός μέτοχος και τις οποίες είχε διασώσει, καθώς κοινό σημείο των πολιτικών επιλογών ήταν η διατήρηση των ιδιωτικών διοικήσεων.

Επιπλέον οι δύο πρώτες ανακεφαλαιοποιήσεις δεν περιλάμβαναν μεταρρυθμίσεις για την αντιμετώπιση της αδύναμης εταιρικής διακυβέρνησης και της αξιολόγησης των εσωτερικών διαδικασιών διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μετακυλίοντας αυτά τα μείζονα ζητήματα σε μέλλοντα χρόνο, επιβαρύνοντας έτι περαιτέρω το οικονομικό κλίμα.

Η τρίτη ανακεφαλαιοποίηση χαρακτηρίστηκε από:

α) την εισαγωγή κανονιστικού πλαισίου εταιρικής διακυβέρνησης για μεγαλύτερη διαφάνεια και αξιοπιστία και

β) απτές μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση των εσωτερικών διαδικασιών διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων σε συνδυασμό με τη θέσπιση πλαισίου δημιουργίας δευτερογενούς αγοράς δανείων, σε μια προσπάθεια να αμβλυνθεί το μείζον ζήτημα των κόκκινων δανείων μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων που δεν θα δυσχέραιναν την θέση του δανειολήπτη. Παράλληλα όμως χαρακτηρίστηκε και από τις ισχυρές πιέσεις των Θεσμών για αυστηρούς περιορισμούς στα όρια του ελέγχου του Δημοσίου στις τράπεζες.

Η διαχρονική εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τραπεζοκεντρική. Λαμβάνοντας υπόψη τη συσχέτιση της οικονομικής ανάπτυξης με τη βιωσιμότητα του τραπεζικού συστήματος και επιπροσθέτως λόγω της υψηλής εξάρτησης των τραπεζικού τομέα από το κράτος, η ορθή εφαρμογή βέλτιστων πρακτικών διάσωσης και εξυγίανσης θα έπρεπε να αποτελούσαν μονόδρομο.

Αναπόδραστα, η πολιτική επιλογή για απουσία οποιασδήποτε δημόσιας παρέμβασης συνέβαλε στην περαιτέρω επιδείνωση μιας αρχικής κρίσης.

Εξαρχής, ήταν φανερό ότι οι ιδιωτικές λύσεις ήταν πιθανό να αποτύχουν να εξαλείψουν την ανάγκη για εισροή δημόσιων πόρων σε περιπτώσεις στις οποίες εντοπιζόταν απειλή συστημικής κατάρρευσης, ενώ η όποια σχεδιαζόμενη κάλυψη των ζημιών από τους ιδιώτες μετόχους δεν εγγυόταν στην πράξη την εισφορά πρόσθετων κεφαλαίων. Οι συγκεκριμένες διαπιστώσεις οδήγησαν στην επιλογή του κράτους ως δανειστή ύστατης καταφυγής, χωρίς όμως τα αντίστοιχα προνόμια, αλλά αντίθετα με την επιβολή και χωρίς προηγούμενο περιορισμών και αποκλεισμών.

Συμπερασματικά, και σε μια προσπάθεια αποτύπωσης της κατανομής του κόστους των δημόσιων πολιτικών που εφαρμόστηκαν στις ανακεφαλαιοποιήσεις (ειδικά στις δύο πρώτες), ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σαφέστατα ζημιωμένο είναι το Δημόσιο τόσο σε όρους κόστους όσο και σε όρους μεταρρύθμισης του παραγωγικού μοντέλου του τραπεζικού τομέα. Παράλληλα, διαπιστώνεται ότι κατά την περίοδο 2012-2014, η απώλεια της αξίας της συμμετοχής του Δημοσίου στις τράπεζες ήταν της τάξης των 27,1 δισ. ευρώ, έναντι 11,9 δισ. ευρώ κατά την περίοδο 2015-2019.

*Η Κατερίνα Ραυτοπούλου είναι πρώην μέλος Γενικού Συμβουλίου του ΤΧΣ, ανώτερο τραπεζικό στέλεχος και επιστημονική συνεργάτιδα του Ινστιτούτου ΕΝΑ. Ο Κυριάκος Αντωνάκος είναι οικονομολόγος, Συντονιστής της Ομάδας Χρηματοπιστωτικών Αναλύσεων ΕΝΑ.

 

Ραγδαίες οι εξελίξεις αναφορικά με το μέλλον της Μαρίας Σπυράκη στη Νέα Δημοκρατία, υπό το «βάρος» της αίτησης για άρση της ασυλίας της από τον Ευρωπαίο Γενικό Εισαγγελέα, για απάτη σε βάρος του προϋπολογισμού της Ε.Ε., σε μία υπόθεση ωστόσο που δεν έχει καμία σύνδεση με το QatarGate.

Το πρωί της Παρασκευής ο Κυριάκος Μητσοτάκης έλαβε την απόφαση να ανακληθεί η ιδιότητα μέλους του κόμματος κάτι που σημαίνει πως ανακαλείται και η υποψηφιότητά της στην Α’ Θεσσαλονίκης.

Η κ. Σπυράκη το πρωί της Παρασκευής ανακοίνωσε πως θα ζητήσει ανάκληση της κομματικής της ιδιότητας, σε μία κίνηση που από πολλούς ερμηνεύεται πως έγινε για να προλάβει τις εξελίξεις. Μάλιστα, ο βουλευτής της ΝΔ, Γιάννης Λοβέρδος, μιλώντας στον ΑΝΤ1 χαρακτήρισε την κίνησή της ως «έμμεση αποχώρηση». Είναι εμφανές, άλλωστε, ότι το θέμα προκαλεί προβληματισμό στην κυβέρνηση, ενώ καταγράφεται και δυσαρέσκεια για την έλλειψη έγκαιρης ενημέρωσης εκ μέρους της κ. Σπυράκη ότι εκκρεμεί η εν λόγω υπόθεση.

Η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τόνισε ότι δεν έχει καμία οικονομική συναλλαγή μαζί του ούτε κρατούσε μέρος των επιδομάτων αλλοδαπής που λάμβανε. Και όπως είπε, η διαδικασία θα πρέπει να προχωρήσει πολύ γρήγορα.

«Αυτό θα το κάνω αποφασισμένη για να στερήσω από τον ΣΥΡΙΖΑ κάθε δυνατότητα επίθεσης στη Νέα Δημοκρατία», συμπλήρωσε. Συγκεκριμένα αποκάλυψε ότι θα ζητήσει την αναστολή της κομματικής της ιδιότητας μέχρι να διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση, που όπως υποστήριξε αναμένει ότι θα κρατήσει δυο – τρεις μήνες. «Όταν με το καλό διαλευκανθεί αυτή η υπόθεση περιμένω την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ με συγνώμη κεφαλαίο. Αν και δεν το συνηθίζει», προσέθεσε μιλώντας στην ΕΡΤ.

reader.gr

Οι ειδήσεις που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας  σχετικά με την παρακολούθηση της Ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων από την κυβέρνηση, μέσω της ΕΥΠ, προβληματίζουν ιδιαίτερα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.

Η κατάσταση γενικά με τις παρακολουθήσεις πληθώρας Ελλήνων πολιτικών και λοιπών αξιωματούχων, έγινε πλέον μη ελέγξιμη και οι κυβερνώντες μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Διακατεχόμενοι είτε από το σύνδρομο της επταετίας είτε από πολιτική ανοησία, δείχνουν να μην εμπιστεύονται τις Ένοπλες Δυνάμεις, σε μια εποχή που αυτές είναι το μοναδικό στήριγμά μας απέναντι στην διαρκώς κλιμακούμενη τουρκική απειλή.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις, ιδίως αυτή την εποχή, αποτελούν τον πιο βασικό πυλώνα ισχύος του Έθνους! Οι άλλοι βασικοί πυλώνες, δηλαδή η Πολιτική και η Οικονομία είναι υπό πτώχευση. Η απαξίωση επομένως των Ενόπλων μας Δυνάμεων με τέτοιου είδους ενέργειες, αποτελεί πράξη ιδιαίτερα επικίνδυνη, εμετικά προκλητική και ευθέως προσβλητική!

Υπενθυμίζω την τεράστια θεσμική ευθύνη που έχουν αναλάβει οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων, προκειμένου να φέρουν σε πέρας την σημαντικότατη αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων, που είναι η προστασία της εδαφικής ακεραιότητας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της Χώρας, εναντίον οποιασδήποτε εξωτερικής επίθεσης ή απειλής, καθώς και η υποστήριξη των εθνικών συμφερόντων, όπως καθορίζονται στην Πολιτική Εθνικής Άμυνας.

Η κυβέρνηση επομένως επιβάλλεται άμεσα να διευκρινίσει το θέμα, να σοβαρευτεί, ξεχνώντας τυχόν αλλόκοτες πολιτικές σκέψεις που μπορεί να έχει στο μυαλό της και να αποκαταστήσει την «ακαταστασία» που έχει δημιουργηθεί. Πολύ δε περισσότερο, να προσέξει να μην επηρεάσει αρνητικά το ηθικό των Ενόπλων Δυνάμεων και να  μην κλονίσει την εμπιστοσύνη της Ελληνικής κοινωνίας προς αυτές!

Η αποδοχή των Ενόπλων Δυνάμεων από τον Ελληνικό λαό αποτελεί σημαντικότατο κέντρο βάρους της ύπαρξης και επιβίωσης του Έθνους μας.

Επομένως: «Προσέχουμε τον Στρατό σαν τα μάτια μας»!

Η ΟΝΝΕΔ Αιτωλοακαρνανίας μετά το πέρας των διαδικασιών ανάδειξης του νέου Προέδρου Νομαρχιακής Επιτροπής Αιτωλοακαρνανίας προχωρά στο διορισμό του νέου Νομαρχιακού Συμβουλίου.

Αυτό διαμορφώνεται ως εξής:

Πρόεδρος: Πάνου Ηλίας

Αντιπρόεδρος: Δημητρακόπουλος Θεοφάνης

Αντιπρόεδρος: Καλαβρουζιώτη Λαμπρινή

Γραμματέας: Κολύδας Σωτήριος

Υπεύθυνος Οργανωτικού: Κάλπης Μάριος

Υπεύθυνη Γραφείου Τύπου και Ενημέρωσης: Μαρνέζου Αγγελική

Υπεύθυνη Πολιτικού και Στρατηγικού Σχεδιασμού: Μέλου Λαμπρινή

Τομεάρχης Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: Τάκης Χαρίλαος

Τομεάρχης Γυναικείων Θεμάτων και Ισότητας των Φύλων: Μουντζούρη Ξένια

Τομεάρχης Έρευνας και Καινοτομίας: Νικολόπουλος Λάμπρος

Υπεύθυνος Εθελοντισμού και Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Καλαρύτης Γεώργιος

Τομεάρχης Υγείας: Ζαχαράκης Νικόλαος

Τομεάρχης Πολιτισμού και Αθλητισμού: Σακκά Παρασκευή

Υπεύθυνος Τοπικής Αυτοδιοίκησης: Βρακατσέλη Χρυσαυγή

Τομεάρχης Νεανικής Επιχειρηματικότητας: Τουφεκούλας Βασίλειος

Τομεάρχης Δικαιοσύνης: Λουκόπουλος Χρήστος

Παράλληλα ανακοινώνονται και τα ονόματα των προσώπων που θα απαρτίζουν το νέο διοικητικό συμβούλιο των δημοτικών τοπικών οργανώσεων της ΟΝΝΕΔ Αιτωλοακαρνανίας, όπως προέκυψαν μέσω της εκλογικής διαδικασίας.

ΔΗΜ.Τ.Ο Ι.Π Μεσολογγίου

Πρόεδρος: Μακρή Παναγιώτα
Αντιπρόεδρος: Κολυδά Ησαΐα
Γραμματέας: Δήμος Σπυρίδων

ΔΗΜ.Τ.Ο Αγρινίου

Πρόεδρος: Γκόλφης Ιωάννης
Αντιπρόεδρος: Χαραλάμπους Χαράλαμπος
Γραμματέας: Τσιμπλής Μιχαήλ

ΔΗΜ.Τ.Ο Ναυπάκτου

Πρόεδρος: Λουκόπουλος Παναγιώτης
Αντιπρόεδρος: Μακκού Κυριακή
Γραμματέας: Κουρεμένος Χαράλαμπος

ΔΗΜ.Τ.Ο Ακτίου Βόνιτσας

Πρόεδρος: Ζαχαράκης Νικόλαος
Αντιπρόεδρος: Κολύδας Κωνσταντίνος
Γραμματέας: Μπακοχρήστου Ιωάννα

ΔΗΜ.Τ.Ο Ξηρομέρου

Πρόεδρος: Καραβία Ειρήνη
Αντιπρόεδρος: Κοντοπάνος Μάκης
Γραμματέας: Καλατζής Θεόδωρος

ΔΗΜ.Τ.Ο Αμφιλοχίας

Πρόεδρος: Καραδήμας Αλέξανδρος
Αντιπρόεδρος: Καραλής Ανδρέας
Γραμματέας: Κούτσικος Παντελής

“Ως ΟΝΝΕΔ Αιτωλοακαρνανίας ευχόμαστε σε όλα τα μέλη της μία καλή και παραγωγική θητεία με στόχο την πρόοδο του Νομού και την επίλυση ζητημάτων, που προβληματίζουν τους νέους”, αναφέρει η ανακοίνωση για τα πρόσωπα που απαρτίζουν το Νομαρχιακό Συμβούλιο και υπογράφουν ο πρόεδρος τη Νομαρχιακής Επιτροπής ΟΝΝΕΔ Αιτωλοακαρνανίας Ηλίας Πάνου και ο υπεύθυνος Περιφερειακών Οργανώσεων ΟΝΝΕΔ Πασχάλης Θεοφάνης.

sinidisi.gr

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Συγχωρέστε με αν φαίνομαι καχύποπτος, αλλά, πολύ φοβάμαι ότι όλη αυτή η ιστορία με το Qatar-Gate θα φρακάρει τελικά στα «μικρά ψάρια». Mακάρι να κάνω λάθος.

Όμως δύσκολα –πιστεύω – θα αγγίξει τους μεγαλόσχημους χρυσοκάνθαρους των Βρυξελλών, τα λαμόγια περιωπής, που τα παίρνουν από παντού, εξυπηρετώντας ποικιλότροπα συμφέροντα με την εξαίρεση αυτών που τους πληρώνουν, δηλαδή των ευρωπαίων φορολογούμενων.

Η μοιραία Εύα ήταν εξ’ αρχής αναλώσιμη. Ήταν βολική, ομορφούλα, χαζοβιόλα, υπερφιλόδοξη, άπληστη και πάνω απ’ όλα Ελληνίδα. Πουλάει καλά. Το ίδιο και η παρέα της. Ο ζεν πρεμιέ σύντροφος της Φραντσέσκο, ο «ακτιβιστής» ιταλός ευρωβουλευτής, ο συνδικαλιστής συμπατριώτης τους με την μαχητική ΜΚΟ και πάει λέγοντας.

Τυπικοί «μικροαπατεώνες» του Νότου, όπως θέλει να τους φαντάζεται η στερεοτυπική παραφιλολογία περί «τεμπέληδων και χαραμοφάηδων» της Μεσογείου που καλλιεργεί εντέχνως από την εποχή των μνημονίων η Bild και οι συναφείς φυλλάδες της «κεντροευρωπαϊκής ηθικής».

Έλληνας είναι και ο Μαργαρίτης. Αλλά δεν φαντάζομαι η τσιμπίδα του νόμου, ακόμη και η βελγική, να φτάσει μέχρι την αφεντιά του. Πρώτον γιατί ο άνθρωπος δεν έκανε τίποτα – σοκολατάκια μόνο του έδωσαν – και δεύτερον γιατί ακόμη και στη θεωρητική περίπτωση που τα έχει αρπάξει, είναι πολύ «μεγάλο ψάρι» για να λογοδοτήσει και πολύ πονηρός για να κρύβει τα «μαύρα» σε κούνιες μωρών.

Η υπόθεση όμως της υπόγειας διείσδυσης περιθωριακών καθεστώτων και υπηρεσιών σε ευρωπαϊκό έδαφος (όχι μόνο αραβικών) είναι πολύ μεγάλη και δεν εξαντλείται στο χαρτζιλίκι της Εύας. Ακόμη και το εξαγορασμένο από τους Γερμανούς Politico, έφτασε να διερωτάται – για τα μάτια του κόσμου ασφαλώς- «πόσο βαθιά είναι η σήψη» και αν τελικά μιλάμε για μερικά σάπια μήλα ή ένα ολόκληρο χαλασμένο βαρέλι.

Μόνο που το Politico σκοπίμως περιορίζει τους συλλογισμούς του στο Ευρωκοινοβούλιο και τα μέλη του. Αποφεύγει να ομολογήσει δηλαδή ότι η διαφθορά πηγάζει από υψηλότερα κλιμάκια: Την ιερή αγελάδα της Κομισιόν.

Στη Γερμανία ακόμη κι οι πέτρες ξέρουν ότι η Μέρκελ ξεφορτώθηκε την φον ντερ Λάιεν, παρκάροντάς την στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, γιατί βοούσε ο τόπος από τα σκάνδαλα όταν η τελευταία ήταν επικεφαλής του ομοσπονδιακού Υπουργείου Άμυνας. Οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι η κυρία υπουργός έπαιρνε προμήθεια ακόμη και από τις…κάλτσες του γερμανικού στρατού.

Τα κουτσομπολιά επανήλθαν την εποχή του κορωναϊού. Ακόμη και σήμερα αγωνιζόμαστε να καταλάβουμε ακριβώς τι είδους συμφωνίες έκανε η θεία Ούρσουλα με τον Μπουρλά της Pfizer και τα’ άλλα παιδιά των μεγάλων φαρμακευτικών. Στην πορεία βγήκε στη φόρα και η εμπλοκή του συζύγου της που δραστηριοποιείται στον τομέα της ιατρικής τεχνολογίας εξασφαλίζοντας παχυλές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις.

Στην περίπτωση της Ούρσουλας βεβαίως δεν «άνοιξε μύτη». Ούτε πρόκειται. Γι αυτό και υποψιάζομαι ότι το μίνι Qatar-Gate, ήταν απλώς μια καλοστημένη επιχείρηση επίδειξης διαφάνειας. Μία περιορισμένης κλίμακας «βιτρίνα αυτοκάθαρσης» με σκοπό να μην φτάσει ποτέ το μαχαίρι στο πραγματικό απόστημα.

Το απόστημα δεν είναι το διακοσμητικό ευρωκοινοβούλιο και η στρατιά των σκανδαλωδώς χρυσοπληρωμένων Ευρωβουλευτών, αλλά η κορυφή της πυραμίδας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα που είναι σάπιο από τα θεμέλια του.

Όλη αυτή η δομή εξουσίας που εξ’ αρχής στήθηκε για να κερδίζουν στο τέλος οι Γερμανοί, ευνοεί τις υπόγειες συναλλαγές, το αλισβερίσι και τη διαφθορά των υψηλά ιστάμενων. Οι ανήσυχοι κομπάρσοι, τύπου Εύας, τσιμπολογάνε κανένα «κοκαλάκι».

Το γραφειοκρατικό περιβάλλον στις Βρυξέλλες είναι από τη φύση του νοσηρό και διαβρωμένο. Μιμείται τους κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας του αμερικανικού μοντέλου με τις οργανωμένες ομάδες πίεσης και τα χιλιάδες λόμπι. Αλλά τα οργανωμένα επιτελικά γραφεία των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων που «γνωμοδοτούν» για το καλό – υποτίθεται – του ευρωπαίου φορολογούμενου στην πράξη είναι ένα κακέκτυπο των αμερικανικών.

Ένα παραλυτικό σύστημα λήψης αποφάσεων με παρασκήνιο που βρωμάει και ζέχνει, κομμένο και ραμμένο για να προστατεύει τα συμφέροντα των Γερμανών και των δορυφόρων τους. Όταν έρχεται η ώρα να δραστηριοποιηθεί για πραγματικά πανευρωπαϊκά προβλήματα, όπως η πανδημία ή το φάσμα ενός παγωμένου χειμώνα χωρίς θέρμανση για τα νοικοκυριά, σηκώνει τα χέρια ψηλά. Η ανεπάρκεια και η ανικανότητα μπερδεύεται με τις προτεραιότητες εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.

Αν σε αυτό το δαιδαλώδες περιστύλιο εξουσίας προστεθεί και το σάπιο φρούτο των ΜΚΟ, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος. Πίσω από κάθε σκάνδαλο βρίσκεται μια «Μη Κυβερνητική Οργάνωση».

Πίσω από τις περισσότερες (όχι όλες) ΜΚΟ βρίσκονται επιτήδειοι οι οποίοι ανακαλύπτουν «ευγενείς σκοπούς» για να μεγαλώσουν το πορτοφόλι τους. Οι μηχανισμοί καθοριστικού ελέγχου αυτής της φάμπρικας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτοι.

Εντυπωσιακή λοιπόν η επιχείρηση της βελγικής αστυνομίας, αξιοθαύμαστα στεγανοί οι μηχανισμοί της βελγικής δικαιοσύνης, εξαιρετικό το casting των ενόχων, που μεθαύριο θα μπορούν να γυρίσουν μια ωραία ταινία, αλλά φοβούμαι πώς η βαλίτσα δε θα πάει πολύ μακριά.

Το ψάρι δυστυχώς βρωμάει από το κεφάλι. Και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα για να υπηρετήσει τις ανθρώπινες αξίες πάνω στις οποίες σήμερα σπεκουλάρει πρέπει να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη…

Το άρθρο αυτό του Γιώργου Χαρβαλιά δημοσιεύθηκε στις 15-12-22 στην εφημερίδα «Δημοκρατία».

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr