Τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο επικίνδυνο από την ειλικρινή άγνοια και τη συνειδητή βλακεία.
Γράφει ο Άκης Ροδίτης
Αμφότερα αποτελούν ποιοτικά γνωρίσματα του λειτουργικά αναλφάβητου Ρωμιού και κινητήριος δύναμη των δημαγωγών που απειλούν να τινάξουν (ξανά) τη χώρα στον αέρα. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι οι δημαγωγοί έχουν πιστέψει τα ψέματά τους και με ύφος high achiever επιχειρηματολογούν για τα «επιτεύγματα» του 2015 και για μια παράλληλη πραγματικότητα που τη δεύτερη φορά θα είναι εφικτή.
Το κοινωνικό φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει ένα μοναδικό γνώρισμα και δυο βασικούς πυλώνες: Το γνώρισμα είναι ότι στερείται πολιτικής υπόστασης έχοντας ως αυτοσκοπό την εξουσία. Ο ένας πυλώνας είναι ο κόσμος του. Ένα ετερόκλητο πλήθος βολεμένων της εποχής ΠΑΣΟΚ, διορισμένων λαϊκοδεξιών στον πλανήτη ΣΕΔ (Στοργικό Ελληνικό Δημόσιο) και στοιχείων του ιδεολογικού-κοινωνικού περιθωρίου, με κοινό γνώρισμα το ακατέργαστο μίσος για τη Δύση και τη νεοτερικότητα. Ο έτερος πυλώνας είναι ο αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας. Άριστος γνώστης της παβλοφικής γλωσσάς και με μοναδικό ταλέντο να αλλάζει στις λέξεις το νόημά τους. Το Όχι σε Ναι, την Τρόικα σε Θεσμούς και το κράτος δικαίου σε«κοινό περί δικαίου αίσθημα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως υποστηρικτής -αυτή τη φορά- του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» διαπράττει ένα βαρύ ατόπημα και τορπιλίζει εκ νέου τα θεμέλια της κοινωνικής ειρήνης. Με αφορμή μια δικαστική απόφαση, καλεί την κοινωνία να ερμηνεύσει το Σύνταγμα καιτους νόμους σύμφωνα με μια εξ υποθέσεως κοινή αίσθηση του δικαίου και βάσει μιας δοξασίας κανονιστικά ανυπόστατης που απορρίπτεται από το επιστημονικό πεδίο του νομικώς σκέπτεσθαι.
Μόλις προχθές, από θεάτρου και όχι από έδρας, μάθαμε ότι ο δικαστής οφείλει να προσμετρά και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο το λαό ως πηγή όλων των εξουσιών. Θέση παράλογη και ανυποστήρικτη ως κανονιστικό νόημα,αφού η ιδέα αυτή έχει εκλείψει ανεπιστρεπτί στα σύγχρονα νομικά συστήματα κωδικοποιημένου δικαίου. Το φερόμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» μπορεί να το λάβειυπ’ όψιν του ο νομοθέτης -κινούμενος πάντα εντός των ορίων του Συντάγματος και των διεθνών συνθηκών που θεμελιώνουν το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο που υπερισχύει τουεθνικού- όχι όμως και ο δικαστής, ο οποίος οφείλει να εφαρμόζει το νόμο. Δεν είναι έθιμοτο οποίο προϋποθέτει μια ιστορική συνέχεια και ασφαλώς δεν αποτελεί πηγή δικαίου. Ο Καντ που ασχολήθηκε εκτενώς με το θέμα, αντέταξε στην έλλειψη του αναγκαίου δικαιοκρατικού αισθήματος της κοινής γνώμης ότι το ηθικό και το ανήθικο δεν μπορούν να προσδιορίζονται ανεξάρτητα από τον ηθικό νόμο. Αυτός είναι και ο λόγος που το κράτος δικαίου παίρνει την ποινική υπόθεση και την καθιστά δημόσιο δίκαιο, μακριά από το πεδίο εκδίκησης των πολιτών-μέλων μιας κοινωνίας που στη φυσική της μορφή είναι μια ζούγκλα.
Μόνο υπερβολική δεν είναι η άποψη που θέλει την αξιωματική αντιπολίτευση να ενθαρρύνει συμπεριφορές φαυλότητας και ανυπακοής των πολιτών στους νόμους και τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, έχοντας ως στόχο την δημιουργία συνθηκών πολιτικής αστάθειας. Παλιά της τέχνη κόσκινο. Άλλωστε, στη νοοτροπία ενός σημαντικού τμήματος της «πασοκοτραφούς» ελληνικής κοινωνίας, η δημοκρατία και οι θεσμοί της είναι καλοί μόνο όταν εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, οι νόμοι είναι δεσμευτικοί μόνο για τους άλλους και η παράβασή τους μπορεί να εκλαμβάνεται ως κατόρθωμα.
Μόνο στη βάση αυτής της συλλογιστικής θα μπορούσε να δικαιολογηθεί η εμμονή των στελεχών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», που ενώ θα έπρεπε να ικανοποιηθεί για την υπόθεση Λιγνάδη δεν απασχόλησε καθόλου για την περίπτωση του ντράμερ των Πυξ Λαξ Γιώργου Γιαννόπουλου. Αποκρύπτουν βεβαίως ότι το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» δεν είναι καθόλου ευνοϊκό στη συντηρητική χώρα μας για τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, για τα δικαιώματα της οποίας δήθεν αγωνίζονται.
Ούτε και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» της πλειοψηφίας των Ελλήνων συμφωνεί με τον Δημήτρη Κουφοντίνα σε ρόλο περιπλανώμενου τουρίστα στο κέντρο της Αθήνας. Μονά – ζυγά δικά τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουν την υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, όχι από ευαισθησία και κάτω από το βάρος του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς που τους δημιουργεί υποχρεώσεις έναντι της κοινωνίας. Ελλείψει πολιτικής πρότασης κατασκευάζουν από λευκό χαρτί ένα νέο «επαναστατικό» αφήγημα και αποσπούν την προσοχή της κοινής γνώμης για να δηλώσουν έτοιμοι να μας (ξανά) λυτρώσουν από τα δεσμά της «επάρατου Δεξιάς». Αυτό που μας σώζει, αυτή τη δεύτερη φορά, είναι η ψευδαίσθηση σιγουριάς λόγω πρότερης κυβερνητικής θητείας που τους οδηγεί σε λάθη και η οδυνηρή εμπειρία των αναποφάσιστων «κυρ-Παντελήδων» αυτής της χώρας που έπαθαν και τους έμαθαν. #ΚΑΛΟ_ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
sinidisi.gr