Του Άκη Ροδίτη
Έχουν περάσει σχεδόν 48 ώρες και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας εξακολουθεί να ζει και ν’ αναπνέει στους ρυθμούς του δικαστηρίου της Χρυσής Αυγής. Το ένα μετά το άλλο τα πολιτικά κόμματα εκφράζουν με δηλώσεις τους ικανοποίηση για το αποτέλεσμα. Όλα κάνουν λόγο για μια μεγάλη και ιστορική νίκη της Δημοκρατίας, και κάποια από αυτά, προσπαθούν να «καπελώσουν» αυτό το αναμφίβολα θετικό γεγονός. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Αυτή η νίκη, μπορεί να πιστωθεί στο σύνολο της κοινωνίας και των πολιτικών κομμάτων; Μπορεί ο Φασισμός, ως λανθάνουσα ανθρώπινη συμπεριφορά, να τελειώσει με μια δικαστική απόφαση; Η απάντηση, και στα τρία αυτά ερωτήματα, είναι αναμφίβολα όχι.
Ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος ήταν αυτό που έστειλε τους νεοναζί ως τρίτο κόμμα στη Βουλή και ένα άλλο μεγαλύτερο ήταν αυτό που κρυφοχαίρονταν, με την εγκληματική δράση του σε ρόλο «τιμωρού» του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Η νίκη αυτή δεν είναι η νίκη του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του. Είναι η νίκη των φιλελεύθερων κυβερνήσεων της χώρας και της Αστικής Δημοκρατίας. Το μεγαλύτερο μέρος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μαζί με τους ΧΑγιτες έστηνε τις κρεμάλες στο Σύνταγμα με το κοινό σύνθημα «να καεί, να καεί, το μπου…. η Βουλή». Η ναζιστική βία γεννήθηκε στις πλατείες των «αγανακτισμένων», συνυπάρχοντας αρμονικά στην ίδια πλατεία με το άλλο άκρο και γιγαντώθηκε πατώντας πάνω σε κοινά προτάγματα κατά του ευρωπαϊκού αστικού κράτους.
Η δικαστική καταδίκη των μελών της ΧΑ δεν σημαίνει απαραίτητα και την αναστολή λειτουργίας του κόμματος. Κατά συνέπεια δεν σημαίνει και το τέλος του φαινομένου. Οι συλλήψεις των μελών της και οι ποινές που τους αποδόθηκαν, έγιναν για το έγκλημα της συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης σύμφωνα με το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα. Μοναδικό κριτήριο νομιμότητας των πολιτικών κομμάτων είναι η κατάθεση της ιδρυτικής δήλωσής τους στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην οποία αναφέρεται ότι η οργάνωση και η δράση τους εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Υποχρέωση που συμφωνεί με τα οριζόμενα στο άρθρο 29/1 του Συντάγματος και που κατά καιρούς εγείρει συζητήσεις για την ανάγκη προσθήκης που θα επιτρέπει την διάλυση πολιτικού κόμματος με αντιδημοκρατική συμπεριφορά.
Το άρθρο 29/1 του Συντάγματος, προστατεύει την ελευθερία των πολιτών να ιδρύουν κόμματα και να οργανώνονται σε αυτά. Αν μια συνταγματική διάταξη επιτρέψει τη διάλυση πολιτικού κόμματος που εκπροσωπεί ένα σύνολο πολιτών, τότε η ελευθερία αυτή στερείται τη σημασία της και μετατρέπεται σε προνόμιο. Τα πολιτικά κόμματα, ως συλλογικότητες ανθρώπων με κοινή ιδεολογική βάση και κοινές επιδιώξεις, εκφράζουν τη θέληση του λαού που μετουσιώνεται σε δράσεις της εξουσίας. Οι επιδιώξεις αυτές δεν μπορούν να κριθούν θετικά ή αρνητικά. Ο κορυφαίος συνταγματολόγος Αριστόβουλος Μάνεσης συνήθιζε να λέει ότι «ο λαός μπορεί να λέει οτιδήποτε, αρκεί ότι το θέλει».
Συμπερασματικά. Δεν τίθενται περιορισμοί κατά την λειτουργία των κομμάτων ούτε και νοείται παρέμβαση στο εσωτερικό τους, όσο αυταρχικά και αν είναι δομημένα. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα έθιγε και άλλα πολιτικά κόμματα, που δεν είναι ιδιαιτέρως φιλικά προς το αστικό μας πολίτευμα. Η ελεύθερη λειτουργία τους εξυπηρετεί την απρόσκοπτη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού και την αποτελεσματική εκπροσώπηση όλων των πολιτών στον πολιτικό χώρο. Η προσθήκη διάταξης στο άρθρου 29/1 του Συντάγματος με την οποία θα επιτρέπεται η διάλυση αντιδημοκρατικών κομμάτων, προσκρούει στην αρχή του πολυκομματισμού αλλά και στην κοινοβουλευτική αρχή, όπως αυτή κατοχυρώνεται στο 1ο άρθρο του Συντάγματος, διότι έτσι περιορίζει τη λαϊκή κυριαρχία ως θεμέλιο του πολιτεύματος. Στη λαϊκή κυριαρχία άλλωστε, αναφέρθηκε και ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του, επισημαίνοντας ότι τις λύσεις στη Δημοκρατία τις δίνει πάντα ο λαός. Όπως και έκανε στις πρόσφατες εκλογές, βγάζοντας το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής εκτός της Ελληνικής Βουλής.
Εφημερίδα “Συνείδηση”
sinidisi.gr