Ένα νέο πολιτικό τοπίο  αναδύθηκε στη χώρα  μετά τις εκλογές της 21ης Μαϊου, με την  ασύλληπτη διαφορά της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ, την κατακρήμνιση των ποσοστών του κόμματος του Αλ. Τσίπρα, τη διακριτή πλέον πολιτική παρουσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, την άνοδο του ΚΚΕ και τη «διάσωση» του κόμματος Ελληνική Λύση του Κ Βελόπουλου.

Οι κάλπες της απλής αναλογικής επιβεβαίωσαν αυτό που με γλαφυρό τρόπο είχε πει κάποτε ο Χαρίλαος Φλωράκης: Ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, ότι η στάση κανενός δεν πρέπει να προδιαγράφεται και ουδείς μπορεί να θεωρεί ως κατακτημένες πρωτιές και προβαδίσματα σε συγκεκριμένα εκλογικά κοινά.

Το πρώτο που διαψεύστηκε είναι η άποψη που θέλει ένα κυβερνητικό κόμμα και έναν πρωθυπουργό να εισπράττει  μετά βεβαιότητας φθορά μετά από μία τετραετή διακυβέρνηση. Ο Κ. Μητσοτάκης, είναι  ο δεύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, μετά τον Κώστα Σημίτη το 2000, ο οποίος όχι μόνο δεν εφθάρη  από την άσκηση της εξουσίας για μια πλήρη κυβερνητική θητεία, αλλά ενισχύθηκε, και μάλιστα με αξιόλογο ποσοστό (περίπου 2%).

Το δεύτερο είναι ότι παραδοσιακά, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την επόμενη τετραετία, αν δεν κερδίσει τις εκλογές, ανεβάζει σημαντικά τα ποσοστά του. Στις εκλογές της 21ης Μαίου, καταγράφηκε ιστορική κατάρρευση του δεύτερου κόμματος, το ποσοστό του οποίου (20,1%) είναι μικρότερο από τη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα, η οποία αγγίζει το 21%! Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ.  Τσίπρας απέτυχαν όχι μόνο  να προσελκύσουν τους θυμωμένους από την τραγωδία των Τεμπών πολίτες και γενικότερα τους δυσαρεστημένους από τη γαλάζια διακυβέρνηση, αλλά και να συγκρατήσουν όσους τους εμπιστεύτηκαν στα χρόνια της κρίσης.

Το   τρίτο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, θα μπορούσε να κάνει τη μεγάλη διαφορά και να καταγράψει δυναμική αξιωματικής αντιπολίτευσης.  Ναι μεν πέρασε τον πήχη που ο πρόεδρός του Ν. Ανδρουλάκης είχε ορίσει σε διψήφιο ποσοστό,  όχι όμως θεαματικά κι ας επιμένει η Χαριλάου Τρικούπη ότι  απειλεί για πρώτη φορά την κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ στον αντιδεξιό χώρο.

Οι κάλπες, διέψευσαν ακόμα  τον φόβο των κομματικών επιτελείων για αύξηση της αποχής, λόγω της δυσθυμίας και της κόπωσης από τις παρατεταμένες κρίσεις ( πανδημία, ενεργειακή κρίση, πληθωριστική κρίση, πολύνεκρο δυστύχημα Τεμπών ). Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, στις πρόσφατες εκλογές, η συμμετοχή αυξήθηκε κατά 3,5% σε σχέση με αυτές της 2019, στο 61%.

Πάντα συγκριτικά με τις προηγούμενες εκλογές, η Ν.Δ. αύξησε τη δύναμή της κατά  250.000 ψήφους,  ο ΣΥΡΙΖΑ τη μείωσε κατά 600.000 λιγότερους, το ΚΙΝΑΛ πήρε  200.000 περισσότερους, το ΚΚΕ 120.000 περισσότερους και  η Ελληνική Λύση 50.000 περισσότερους.

Από τα κόμματα που έφτασαν κοντά στο όριο του 3% αλλά δεν πέτυχαν την είσοδό τους στη βουλή,  η εκ των υστέρων χαρτογράφηση δυνάμεων, αποτυπώνει τα εξής : Σε ποσοστό πάνω από 90%, οι ψηφοφόροι του κόμματος ΝΙΚΗ, το οποίο απέσπασε στις εκλογές 170.000 ψήφους, κινούνται στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και στην πλειονότητά τους ανήκαν στους σταθερούς ψηφοφόρους της ΝΔ.

Το ποσοστό του κόμματος Πλεύση Ελευθερίας, με επικεφαλής την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, έφτασε και αυτό πολύ κοντά «στην πηγή», με περίπου 170.000 ψήφους, εκ των οποίων οι περίπου 100.000 εκτιμάται ότι μετακινήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΙΝΑΛ πήρε ελάχιστες δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ και από 8% το 2019  αύξησε τα ποσοστά του στο 11,5%, δηλαδή,  3,5%.

Το ΚΚΕ πήρε μόλις 2% από τον χώρο ΣΥΡΙΖΑ- ΚΙΝΑΛ στις πρόσφατες εκλογές.

Τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ΝΙΚΗ-Κωνσταντοπούλου-Βαρουφάκης αθροίζουν 8,4% και τα υπόλοιπα 24 κόμματα 7,6%. Τα περισσότερα από αυτά δεν θα συμμετέχουν στις επόμενες εκλογές, ενώ θα συμμετέχει για πρώτη φορά το κόμμα του κ Εμφιετζόγλου «Πατριωτική Δύναμη» με λίστα πλέον, αντί σταυρού προτίμησης.

Τα πολιτικά συμπεράσματα της κάλπης

Από την ανάλυση της εκλογικής συμπεριφοράς των ψηφοφόρων στις πρώτες εκλογές της χώρας με την απλή αναλογική, προκύπτουν αβίαστα τέσσερα πολιτικά συμπεράσματα :

Πρώτον, ότι  η Kεντροδεξιά, παρά τη εντεινόμενη κρίση ιδεολογίας σε ολόκληρη την Ε.Ε.,  συνεχίζει να διαθέτει ανθεκτική και διευρυνόμενη πολιτική ηγεμονία μέσα στην ελληνική κοινωνία, σε αντίθεση με την Αριστερά που βρίσκεται σε πορεία υποχώρησης

Δεύτερον, ότι οι πολίτες ψήφισαν με το βλέμμα στο μέλλον, απαλλαγμένοι από διλήμματα και τσιτάτα του παρελθόντος. Ψήφισαν την κυβέρνηση αλλά και τον πρωθυπουργό που θέλουν να τους πάει μπροστά. Και αυτός, είναι δίχως άλλο  ο Κ. Μητσοτάκης ο οποίος αποδεικνύεται η κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα της εποχής μας.

Τρίτον, ο Κ. Μητσοτάκης με την ευρεία νίκη του και με μία ακόμα καθαρή τετραετία μπροστά του, έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη έναντι του λαού για να εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα για το οποίο του δόθηκε η δυνατότητα μιας ακόμα διακυβέρνησης υπό την ηγεσία του.

Τέταρτον,  τις  εκλογές τις κερδίζει ο αρχηγός  αλλά και το ξεκάθαρο μήνυμα του. Υποψήφιος πρωθυπουργός που μπαίνει στην εκλογική μάχη με αδύναμη, ανέφικτη ή θολή κυβερνητική πρόταση, μοιάζει με θάλασσα χωρίς αλάτι. Όλοι ακούνε τον παφλασμό της, αλλά δεν μπαίνουν να κάνουν μπάνιο.

Το στοίχημα της κάλπης της ενισχυμένης αναλογικής

Αν υπάρχει κάτι το οποίο προσυπογράφουν όλα τα κόμματα, είναι ότι οι κάλπες της 25ης Ιουνίου είναι άδειες και θα πρέπει να γεμίσουν εκ νέου. Οι επερχόμενες εκλογές, εκ των πραγμάτων θα είναι διαφορετικές, καθώς όσοι έχουν εκλεγεί στη βουλή δεν θα δώσουν πια τη μάχη του σταυρού – θα υπάρξει λίστα – ενώ όσοι δεν πέτυχαν την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση, δεν έχουν προσωπικό κίνητρο να τρέξουν για να στηρίξουν την προεκλογική μάχη του κόμματός τους.

Επιπρόσθετα, απουσιάζει το κεντρικό δίλημμα «ποια κυβέρνηση και ποιόν πρωθυπουργό», γεγονός που διαφοροποιεί τη λίστα των προτεραιοτήτων των ψηφοφόρων και δεν είναι απίθανο να κρύβει εκπλήξεις. Ιδιαίτερα, αν μεγαλώσει σημαντικά το ποσοστό της αποχής – ενδεχόμενο αρκετά πιθανό λόγω και του γεγονότος ότι θα οι εκλογές θα διεξαχθούν στις 25 Ιουνίου.

Τα κομματικά επιτελεία υπολογίζουν ότι θα έχουμε τροποποίηση των τελικών αποτελεσμάτων όλων των κομμάτων αθροιστικά κατά 5-10% περίπου σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές του Μαΐου.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είναι απίθανο,  η ΝΔ να πάρει ξανά ένα συντριπτικό ποσοστό, αλλά να μην μπορεί να σχηματίσει ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση, είτε γιατί ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν να μετατρέψουν την αναμέτρηση σε δίλημμα για τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στον χώρο της κεντροαριστεράς, είτε διότι η σιγουριά της γαλάζιας νίκης, μπορεί να οδηγήσει αρκετούς στις παραλίες και ταυτόχρονα να χαλαρώσει τις αντιστάσεις για ψήφο σε μικρότερα κόμματα, κυρίως στη ΝΙΚΗ. Αν το κόμμα του θεολόγου κ. Νατσιού, αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στις επικείμενες εκλογές κατακτήσουν την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση, τότε, σύμφωνα με το νέο εκλογικό νόμο της ενισχυμένης αναλογικής, θα αυξηθεί ο πήχης της αυτοδυναμίας για τη ΝΔ και ταυτόχρονα θα μειωθούν σημαντικά οι έδρες της ΝΔ, με ορατό τον κίνδυνο συγκρότησης μιας κυβέρνησης με οριακή αυτοδυναμία. Δηλαδή, μη ισχυρής και ικανής να τρέξει γρήγορα το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα.

Γι αυτό και ο Κ. Μητσοτάκης, σε όλες τις δημόσιες παρεμβάσεις του υπογραμμίζει με ένταση και έμφαση ότι «οι κάλπες είναι άδειες και χρειάζονται ξανά όλες οι ψήφοι».